January 2004
ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ
ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ
ΣΙΓΟΥΡΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
ΚΑΙ ΑΒΕΒΑΙΕΣ ΠΡΟΚΡΙΣΕΙΣ
Με την
Έλενα Σπηλιώτη
Φίλοι μου
γειά σας
Οι γραμμές αυτές γράφονται λϊγες
ώρες πριν από τις
ενδοκομματικές εκλογές της Iοwa
για το χρίσμα στον υποψήφιο
που θα αναμετρηθεί με τον
Τζώρτζ Μπούς, δέκα
μέρες πριν από τις προκριματικές
του New Hamshire. Το
express των επόμενων προεδρικών
εκλογών (που ξεκινά πάντα
την επομένη των προηγουμένων)
έχει μπεί με πλήρη ταχύτητα
στο προσκήνιο από την πρώτη
του χρόνου. Αναμετρήσεις,
δηλώσεις συμπαράστασης,
προκρίσεις. Θα είναι
τελικά ο Dean ο εκλεκτός
που τον Νοέμβρη θα …εκλεγεί;
«Η Iowa έχει σημασία
όχι τόσο για τον ποιό εκλέγει
αλλά για τον ποιό βγάζει
από την κούρσα,» εξηγεί ο πολιτικός
αναλυτής Bill Schneider στο
CNN (15-1-2004). Πριν μόλις από λίγες
ώρες , η Carolyn Mosley-Brown είχε δηλώσει αποχώρηση
από τον αγώνα και ακόλουθα
πλήρη υποστήριξη στον Howard Dean. Η πιό διάσημη
βέβαια υποστήριξη στον
Howard Dean ήταν λίγες
εβδομάδες πρίν εκείνη του
Al Gore. Αλλά
πόση σημασία μπορεί να έχουν
οι υποστηρίξεις αυτού του
είδους;
«Οι υποστηρίξεις μετρούν
γιατί θέτουν τους υποψήφιους
στα πρωτοσέλιδα των πόλεων
όπου γίνονται οι προκριματικές
και δημιουργούν ρεύμα. Θα
φέρουν όμως ψήφους: Αυτό
δεν το ξέρω,» λέει ο Chuck
Todd, του Hotline/National Review
στο MEET THE PRESS (MSNBC 11-1-2004) .Και στην ίδια
συζήτηση, ο Ron Brownstein του
Los Angeles Times, προσθέτει:
«Προσέχοντας τις δημοσκοπήσεις,
βλέπουμε ότι πρόκειται
για δύο πολύ διαφορετικά
Δημοκρατικά κόμματα που
βγαίνουν στην αρένα: το ένα
αντιπροσωπεύεται από τον
Dick Gephardt – λιγώτερα
χρήματα, λιγώτεροι διπλωματούχοι
πανεπιστημίου, ηλικίες
μεγαλύτερες. Το άλλο από
τον Dean- περισσότερα
χρήματα και διπλώματα, νεώτερος
κόσμος, κοινωνικά πιό ανοιχτοί.
Στην Iowa διαπιστώνουμε
ποιό κόμμα είναι μεγαλύτερο.
Στο New Hamshire,δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι υπερισχύει
η πλευρά του Dean αλλά
σε πολλές νότιες και μεσοδυτικές
πολιτείες, αυτού του είδους
η ισορροπία, αυτή η διαίρεση
της πρόσκλησης των ψηφοφόρων
μπορεί να είναι πρόβλημα
για τον Dean αν κάποιος
συσπειρώσει την άλλη πλευρά
του κόμματος εναντίον του.»
Μια νίκη Dean στην
Iowa και ενδεχόμενος
αποκλεισμό των Kerry
και Gephardt, είναι επικίνδυνη
για τον ίδιο γιατί αφήνει
μόνη εναλλακτική λύση απέναντί
του στον Clark, έναν ισχυρό
και από οικονομικής πλευράς
αντίπαλο, συνεχίζει ο Brownstein. Οι δύο θα
συναντηθούν στο New Hamshire αλλά το τί θα γίνει εκεί
θα το καθορίσει το εύρος
της νίκης στην Iowa. O Clark δηλαδή μπορεί να είναι
ο πραγματικός μεγάλος νικητής
στην Iowa απλά επειδή
δεν συμμετείχε.
Μέχρι στιγμής, ο απόστρατος στρατηγός
έχει πλησιάσει την ικανότητα συλλογής
χρημάτων του Dean και
μέσω του Ιντερνετ αλλά και
με την υποστήριξη της μερίδας
Κλιντον και δωρητές σε κοινωνικές
συγκεντρώσεις από άκρη
σε άκρη της χώρας. Αν δείξει
να ανεβαίνει σταθερά, τότε
οι δωρεές μπορεί να αυξηθούν
και να συμπληρωθούν από
πρώην υποστηρικτές υποψηφίων
με βάση την Washington που
παραιτήθηκαν στην πορεία.
Ο Clark, γράφει το περιοδικό
Newsweek (12-1-2004) έχει την δυνατότητα
να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης
του Dean: μπορεί να αγγίξει
με διαφορετικό τρόπο insiders ψηφοφόρους που δεν
πείθονται από τον Dean, έχοντας συγχρόνως και
την πείρα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής που ο Dean δεν διαθέτει
και θα πρέπει να την συμπληρώσει
διαλέγοντας αντιπρόεδρο
πεπειραμένο σ’αυτό τον
τομέα.
Ο Clark έφτασε
στον αγώνα τον Σεπτέμβριο
απαντώντας, όπως υποστηρίζει,
στο κάλεσμα απελπισμένων
Δημοκρατικών – ειδικα των
πραγματιστών που φοβούνται
τον Μπούς περισσότερο από
ό,τι συμπαθούν τον Dean και δεν θέλουν να ρίξουν
άχρηστες ψήφους μόνο και
μόνο για να… ξεθυμάνουν,
όπως γράφει στο CNN η Nancy Gibbs (13-1-2004.) Έχει βοηθούς
του στενούς συνεργάτες
του Μπιλ Κλίντον, εμφανίζεται
με την Sherron Watkins που στήριξε
την αποκάλυψη του σκανδάλου
της ΕΝΡΟΝ στο πλευρό του
και υπόσχεται φοροαπαλλαγή
για τις οικογένειες με εισόδημα κάτω από
$100.000 που θα πληρωθούν από αύξηση
των συντελεστών
φορολόγησης των εκατομμυριούχων.
Την ίδια στιγμή, ο Dean που υπόσχεται
ανάκληση όλων των φοροαπαλλαγών
του Τζωρτζ Μπούς, κατηγορείται
από τους άλλους υποψηφίους
για έλλειψη ευαισθησίας
απέναντι στις ανάγκες των οικογενειών μεσαίας
τάξης.
Ο Clark , ένας από
τους τελευταίους αληθινούς
μετακινούμενους ψηφοφόρους
που έχουν μείνει (CNN) αναμένεται να ξεπεράσει
τον Kerry στο
Νew Hamshire και να εκμεταλλεύεται
αυτό το κενό για
να πεί στους αβέβαιους και
τους αναποφάσιστους (18% κατα
μετρήσεις της Concord Monitor): «Αν σας τρομάζουν αυτά
που λέει ο Dean, δώστε μου
την ευκαιρία να σας προσφέρω μια άλλη επιλογή.»
Τα νούμερα του Clark ανεβαίνουν
ενώ των άλλων υποψηφίων
σημειώνουν πτώση τώρα ακριβώς
που χρειάζεται το ρεύμα
της νίκης.
Dean και Clark όμως
διαφέρουν λιγώτερο και
μοιάζουν περισσότερο μεταξύ
τους από ό,τι οι Dean και Gephardt, επισημαίνει
η Gibbs και θυμίζει ότι,
κατ’αρχήν, κανένας από τους
δύο δεν είναι πολιτικός.
Έχουν δυνατό ταμπεραμέντο
που ελκύει όσους έχει αποξενώσει η Washington του Τζώρτζ
Μπούς και κανένας τους δεν
έχει να απολογηθεί για τις ψήφους του για
πόλεμο, φορολογικές απαλλαγές
ή προϋπολογισμό.
«Τα καλά νέα είναι ότι
προηγούμαστε. Τα άσχημα
είναι ότι , αντίθετα από τους
άλλους, θα πρέπει να τρέξουμε
σε όλες τις πολιτείες,» λέει
ο Joe Trippi, διεθυντής
της προεκλογικής εκστρατείας
του Dean (Newsweek 12-1-2004). Οι άλλοι
υποψήφιοι συγκεντρώνονται
σε μερικές μόνο πολιτείες
ελπίζοντας να επιβραδύνουν
τον Dean: οι Clark, Kerry και
Lieberman στο New Hamshire, o Clark και
ο γερ. John Edwards
στις επτά πολιτείες που
αποφασίζουν στις 3 Φεβρουαρίου.
Αλλά άς υποθέσουμε,
ότι ο Dean , τελικά χάνει.
Θα εγκαταλείψει τον αγώνα;
Αυτο το ερώτημα έθεσε και
ο Mickey Kaus στο SLATE
magazine (MSN) στις 16-1-2004. Και
το απαντά με ένα άλλο ερώτημα:
Γιατί να εγκαταλείψει; Απέδειξε
μέχρι στιγμής ότι μπορεί
να δημιουργήσει ένα ολόκληρο
κόμμα μόνος του, με τους καταλόγους
υποστηρικτών του, με τα δικά
του χρήματα, με την δική του
οργάνωση. Μπορεί λοιπόν
να πάρει το «φορητό» κόμμα
του και να συνεχίσει σαν
ανεξάρτητος. Έχει αφοσιωμένους
οπαδούς, μπορεί να απευθυνθεί
και στα αριστερά για να τους
ανανεώσει και το σύστημα
των προκριματικών του δίνει
αρκετό χρόνο για να κάνει
την αλλαγή και να μπεί στο
ψηφοδέλτιο πολλών πολιτειών.
Που σημαίνει: ένα τρίτο
κόμμα. Ο συνδυασμός βέβαια
του Κολλεγίου των Εκλεκτόρων
και του κανόνα σε όλες τις
πολιτείες, εκτός από δύο
(Νεμπράσκα και Μαίην), ότι
ο υποψήφιος που πλειοψηφεί
παίρνει όλους τους εκλέκτορες
της πολιτείας, αποθαρρύνει
την δημιουργία τρίτου κόμματος εκτός αν, το κόμμα
αυτό κερδίσει νίκη σε μερικές
πολιτείες. Ο Dean φαίνεται
να έχει αυτή την δυνατότητα
και σαν συνέπεια, την απορρόφηση
Δημοκρατικών ψήφων.
Η σιωπηλή αυτή απειλή θα τον κάνει ιδιαίτερα
σημαντικό στο συνέδριο,
ακόμα και αν δεν έχει πάρει
το χρίσμα. Για να αποφευχθεί
λοιπόν κάτι τέτοιο, ο Kaus
προτείνει στους Δημοκρατικούς
τα εξής: 1. Πιέστε
τον να υποσχεθεί τώρα ότι
θα υποστηρίξει τον Δημοκρατικό
υποψήφιο, όποιος και αν είναι
(βέβαια, παρόμοιες υποσχέσεις
έχουν δοθεί και παρθεί πίσω
ξανά – βλέπε Κλιντον το 1992).
2. Αν χάσει στις προκριματικές,
δώστε του την θέση του αντιπροέδρου
(καλή ιδέα καθώς
έχει οπαδούς πολλούς και
αφοσιωμένους) και 3. Ενθαρρύνετε
παρόμοιες τάσεις για σχίσμα
στο αντίθετο στρατόπεδο(!!)
Χρονιά εκλογών λοιπόν
ή χρονιά ξεκαθαρίσματος,
η καινούρια. Στην πρώτη σελίδα
του 2004 θα έπρεπε να εμφανιστεί
με κεφαλαία η ακόλουθη ανησυχητική
προειδοποίηση, γράφει ο
George Will στην Washington Post την πρώτη Ιανουαρίου:
«Η δημογραφία είναι μοίρα
και είμαστε τώρα μόνο τέσσερα
χρόνια από τον δημογραφικό
κατακλυσμό: την αρχή της
συνταξιοδότησης 77 εκατομμυρίων
της γενιάς του 80 (baby-boomers)»
Η γενιά αυτή είναι
διπλή σε μέγεθος από την
γενιά που ακολουθεί και
50% μεγαλύτερη από εκείνη που
έρχεται μετά, γράφει ο Will. Και εκτός αν γίνουν
κάποιες αλλαγές, πολιτικά
δύσκολες, όπως η αύξηση του
ορίου συνταξιοδότησης,
οι συνταξιούχοι θα είναι
διπλάσιοι από ό,τι σήμερα αλλα θα υπάρχουν
μόνο 18% περισσότεροι εργαζόμενοι για να πληρώσουν
τις συντάξεις τους – εκτός
βέβαια αν συμβεί άφιξη περισσοτέρων
μεταναστών που είναι ένα
πολιτικό πρόβλημα με τις
δικές του δυσκολίες.
Για να αντιμετωπίσει
το θέμα αυτό ο πρόεδρος χρειάζεται
να απαλλαγεί από τις έννοιες
νέας επανεκλογής ( εφ’όσον
θα κάνει δεύτερη θητεία)
και μια διευρυμένη νομοθετική
πλειοψηφία για να προωθήσει
εγκαίρως την ατζέντα του.
Χρειάζεται δηλαδή: μια δυνατή
εξωτερική πολιτική, μια
ισχυρή οικονομία και έναν
αδύνατο αντιπάλο.
Ο Σαντάμ εμφανίστηκε
σε καλή για τον πρόεδρο στιγμή.
Παρά το ότι τα Γραφεία
Προϋπολογισμού του Κογκρέσσου
και του Λευκού Οίκου υπολογίζουν
ότι το έλειμμα θα φτάσει
τα $450 δις αυτό τον χρόνο (πέρυσι
ήταν $374 δις), ο προϋπολογισμός
για το 2005 που θα προτείνει
ο πρόεδρος στο Κογκρέσσο
υπόσχεται ελάττωση του
ελείμματος στο 50% μέσα στα
επόμενα πέντε χρόνια μέσα
από ένα συνδυασμό οικονομικής
ανάπτυξης και δημοσιονομικής
πειθαρχίας (NYTimes
4-1-2004).
Μένει να δούμε: Θα
του δώσουν τάχα οι Δημοκρατικοί τον αντίπαλο που
εύχεται;
Από την Έλενα
Γειά σας
.
Rekoumis February 2004
ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ
ΕΝΩ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ…
Με την
Έλενα Σπηλιώτη
Έκπληξη μας επιφύλαξε
στο τέλος του ο Φλεβάρης
, έκπληξη που κάνει την χρονιά
των εκλογών ακόμα πιό συναρπαστική:
Ο Τζών Κέρρυ μπορεί να εξακολουθεί
να χαίρεται γιατί σαν υποψήφιος
συνεχίζει να σαρώνει...κουκιά,
από πλευράς ελεγξιμότητας
όμως, αγκάθι στο πλευρό του
και στο πλευρό του κόμματος,
εμφανίζεται ο Ralph Nader, πρώην προεδρικός υποψήφιος
των Πράσινων (22-2-2004). Αυτή η απόφαση
σημαίνει ότι ο Nader θα πρέπει να περάσει
από την διαδικασία εισόδου
στα ψηφοδέλτια σε όλες τις
50 πολιτείες σαν ανεξάρτητος,
ένα έργο δύσκολο και πολυέξοδο.
Ποιός τον υποστηρίζει και
χρηματοδοτεί; Ποιός έχει
συμφέρον από την διασπορά
των δημοκρατικών ψήφων
στις πολιτείες που είναι
αναποφάσιστες; Μένει να
το δούμε.
Και ενώ οι άλλοι τρέχουν,
εμείς , περιμένοντας την
σειρά μας να ρίξουμε την
ψήφο μας – ιερό, αναφαίρετο
δικαίωμα που στις πολύχρονες
δημοκρατίες συχνά περιφρονείται
σαν δεδομένο- μετράμε:
Λοιπόν: Αυτή την άνοιξη
θα εκλεγούν 5.520 εκπρόσωποι
..ταγμένοι: αυτοί δηλαδή που έχουν υποσχεθεί
ότι θα εκφράσουν στο συνέδριο
της Βοστώνης τις προτιμήσεις
των ψηφοφόρων. Ο κάθε υποψήφιος
χρειάζεται 2.162 για να κερδίσει
την υποψηφιότητα. Για πολλές
προεκλογικές εκστρατείες,
τα σκαμπανεβάσματα ενός
επικίνδυνου μήνα δεν αλλάζουν τα βασικά μαθηματικά:
Οι 20 προκριματικές και τα
συνέδρια αρχηγών κομμάτων
(caucus) που γίνονται μέχρι
τις 24 Φεβρουαρίου θα ορίσουν
888 εκπροσώπους . Στις 2 Μαρτίου,
την σούπερ-Τρίτη, ο αγώνας
θα γίνει για να κερδηθούν
1.151 αντιπρόσωποι. Εκείνη την
ημέρα θα ψηφίσουν 10 πολιτείες
μεταξύ των οποίων και η Καλιφόρνια
(370)και η Νέα Υόρκη(236) που είναι
πλούσιες σε αριθμό αντιπροσώπων.
Μια εβδομάδα αργότερα , έχουν
σειρά πέντε άλλες πολιτείες
και περιοχές που συμπεριλαμβάνουν
την Φλόριντα και το Τέξας
με πάνω από 468 αντιπροσώπους.
Ακούγεται τρομαχτικό;
Είναι. Γιατί , σύμφωνα με τους
κανονισμούς της Εθνικής
Δημοκρατικής Επιτροπής,
κάθε πολιτεία εκλέγει αρκετούς
πολιτειακούς εκπροσώπους
αλλά ορίζει τα ποσοστά τους
ανάλογα με την περιοχή όπως
έχει οριστεί απο το Κογκρέσσο.
Αν ένας υποψήφιος λάβει
15% και πάνω των ψήφων σε μια
περιοχή, τότε είναι σίγουρο
ότι θα λάβει τουλάχιστον
έναν εκπρόσωπο.
Κατα τον τρόπο αυτό,
ο Κέρρυ θα εξακολουθήσει
να κερδίζει αντιπροσώπους
ακόμα και εκεί όπου δεν
είναι ο νικητής.
Το ποσοστό ανεργίας
τώρα ελαττώνεται και τον
Ιανουάριο έφτασε το 5.6% - τον
ίδιο μήνα που η οικονομία
κατόρθωσε να δημιουργήσει
112.000 νέες θέσεις εργασίας. Παρ’όλα
αυτά, η χώρα έχει ακόμα 2,2 λιγώτερες
θέσεις εργασίας από την
εποχή που ο Τζώρτζ Μπούς
ανέλαβε την προεδρία το
2001. Σύμφωνα με τον ίδιο, αιτία είναι η «φούσκα»
του χρηματιστηρίου στις
αρχές του 2000 την οποία ακολούθησε
η πρώτη ύφεση των τελευταίων
δεκαετιών , οι τρομοκρατικές
επιθέσεις, δύο πόλεμοι και
τα σκάνδαλα των μεγάλων
εταιρειών.
Ο Τζων Κέρρυ προσπαθεί
λοιπόν να σταθεί στο πηδάλιο
μιάς χώρας για την οποία
ο εξωκομματικός του αντίπαλος
δηλώνει ότι θα δημιουργήσει
2,6 εκατομμύρια νέες θέσεις
εργασίας μεταξύ τώρα και
του Δεκέμβρη. Αυτό τουλάχιστον
υποστήριξε η Οικονομική
Αναφορά του Προέδρου που δόθηκε στην δημοσιότητα
στις 9 Φεβρουαρίου. Τα νούμερα
όμως δεν συμφωνούν. Στο CBS MarketWatch.com την ίδια
μέρα , ο Rex Nutting, διευθυντής
του γραφείου του δικτύου
στην Washington, υπολογίζει ότι μέσος όρος θέσεων
το 2004 θα είναι 132,7 εκατομμύρια. Για να είναι όμως
εφικτός ο μέσος όρος , οι αναμενόμενες
θέσεις θα πρέπει να φτάσουν
τα 5,2 εκ.(και όχι τα 2,6)
μέχρι το τέλος του χρόνου.
Πρέπει δηλαδή ο πρόεδρος
να δημιουργήσει….462.000 (και όχι
135.3 χιλάδες) νέες δουλιές ΤΟΝ
ΜΗΝΑ μεταξύ τώρα και την
πρωτοχρονιά του 2005!
Καλά που υπάρχουν
και αυτοί που προσθέτουν
για να δούν αν ακόμα δύο και
δύο κάνει τέσσερα - αλλά πόσες
πιθανότητες υπάρχουν να
αντιληφθεί αυτές τις διαφορές
ο μέσος ψηφοφόρος, έκθαμβος
μέσα στον καταιγισμό μηνυμάτων
από πλευράς υποψηφίων του
ίδιου κόμματος που
κατηγορούν λυσσαλέα ο ένας
τον άλλον και όλοι μαζί αυτόν
που έχει την ..καρέκλα αλλά και του αντιπάλου
τους που κάνει ακριβώς τα
ίδια για ..να μην τη χάσει.
«Μόνο άλλη μία φορά
στην ιστορία κατόρθωσε
η αμερικανική οικονομία
να προσθέσει 5 εκ. δουλιές
μέσα σε δώδεκα μήνες,» θυμίζει
ο Nutting. «Ήταν το 1941, όταν
εκατομμύρια άνεργων Αμερικανών
άφησαν τα σπίταια τους για
να δουλέψουν σε εργοστάσια
κατασκευής πλοίων, βομβών
και αεροπλάνων που χρησιμοποιούσε
η Βρεττανία εναντίον του
Χίτλερ.»
Σε σχετικές ερωτήσεις
του Τύπου όμως, ένα ανώνυμο
κυβερνητικό στέλεχος σύστησε
να ξανακυττάξουν την Υποσημείωση
1. Και τί έλεγε αυτή η Υποσημείωση 1; Ότι οι προβλέψεις
του Λευκού Οίκου στηρίχτηκαν
στις πληροφορίες που οι
οικονομικοί του σύμβουλοι
είχαν στις 2 Δεκεμβρίου, αμέσως
μετά εργασιακές αναφορές
του Νοεμβρίου, όταν η κατάσταση
στον τομέα αυτόν έδειχνε
πολύ πιό ρόδινη.
Τετρακόσιες εξήντα
δύο χιλιάδες θέσεις τον
μήνα μπορεί να είναι πολλές
αλλά με σταθερό ρυθμό ανάπτυξης,
μόνο με 300.000 επιπλέον , τον Δεκέμβριο
θα έχουν ξαναγυρίσει οι
δουλιές που …χάθηκαν από
το 2001 (!), υπολογίζει ο Nutting. Και αν γίνει αυτό, όλοι
θα είναι ευχαριστημένοι.
Στις 18 Φεβρουαρίου
όμως, ο πρόεδρος απέφυγε
να επαναλάβει τις ίδιες
προβλέψεις. Και σε συνδυασμό
με την ατυχή δήλωση του οικονομολόγου
του Λευκού Οίκου Gregory
Mankiw:«Η μεταφορά αμερικανικών
θέσεων εργασίας στο εξωτερικό
είναι, μακροπρόθεσμα, καλό
για την αμερικανική οικονομία»
(που χρειάστηκε να την πάρει
πίσω, χαρακτηρίζοντάς την
«ασαφή»), η κυβέρνηση έδωσε
λαβή στους Δημοκρατικούς
να της επιτεθούν με περισσό ζήλο (Associated
Press 18-2-2004).
Οι δουλιές είναι
ένα από τα πιό ευαίσθητα
πολιτικά θέματα για τον
πρόεδρο καθώς αγωνίζεται
για να κρατήσει και …την
δική του τη δουλιά.
Ο προεδρικός εκπρόσωπος
Τύπου Scott McClellan
δήλωσε πως όσο και να αμφισβητούνται
τα νούμερα, ο πρόεδρος ( που
έχει και Master’s in Business Administration) ενδιαφέρεται
να εξασφαλίσει μια δουλιά
για τον καθένα. «Και μερικοί,»
είπε ο McClellan «θέλουν να
γυρίσουν πίσω και να κάνουν
ενέργειες που θα αυξήσουν
τους φόρους σε εποχή που
η οικονομία μας ξεκινά πραγματικά
να γίνεται ισχυρότερη».
Το καμπανάκι χτυπούσε
για τον Κέρρυ που έχει προτείνει
να μειώσει το έλειμμα τουλάχιστον
κατά το ήμισυ, κατ’αρχήν
με την ανάκληση των φοροαπαλλαγών
του προέδρου που οφελούν
του ευπορώτερους.
Και αυτό
φέρνει ξανά στον Κέρρυ που
αγωνίζεται σχεδόν χωρίς
αντίπαλο πλέον και , εκτός
απροόπτου, θα αντιμετωπίσει
τον Μπούς τον Νοέμβρη - στον Κέρρυ που
οι Ρεπουμπλικανοί κατηγορούν
για ακραίο αριστερό μέσα
στο κόμμα του και τον βάζουν
στην ίδια συνομοταξία με
τον «ανεκτικό στο
έγκλημα» Δουκάκη και τον
«εραστή της κοινωνικής πρόνοιας»
Τέντ Κέννεντυ. Αλλά είναι
ο Κέρρυ πράγματι έτσι; θέτει
το ερώτημα ο Jeffrey Jenkins, καθηγητής
Πολιτικών Επιστημών στο
Northwestern University, σε ένα άρθρο του στο
Chicago Tribune (15-2-2004).
Και όπως πάντα γίνεται
με εκείνους που είναι βετεράνοι
στην πολιτική (ένας κίνδυνος
που δεν τον διατρέχουν οι
καινούριοι στον χώρο), η ιστορία
της ψήφου και του Τζων Κέρρυ
μαρτυρεί όλες τις διακυμάνσεις
της πολιτικής του
συμπεριφοράς. Οι Ρεπουμπλικανοί,
απομονώνοντας την ψήφο
του σε βασικά θέματα, τον
βρίσκουν αρνητικό στα εξής:
στην διακοπή προχωρημένης
κύησης, την απαγόρευση γάμου
μεταξύ ομοφυλοφίλων, την
αύξηση των αμυντικών δαπανών
και τις φοροαπαλλαγές Μπούς.
Οι επί μέρους όμως
εκτιμήσεις με ελλιπή βαρύτητα
κινδυνεύουν πάντα να δημιουργήσουν
διαστρεβλωμένη εικόνα
του υποψηφίου, γι’αυτό και
ο Jenkins χρησιμοποίησε την μέθοδο Pool-Rosenthal που εξετάζει
κάθε ψήφο του ενδιαφερόμενου
σε ένα δεδομένο Κογκρέσσο
και παρατηρεί τα
εξής:
Στις πρώτες τέσσερεις
θητείες του ο Κέρρυ βρισκόταν
ανάμεσα στους πλέον liberal του κόμματος του. Μετά
και μέχρι το τωρινό Κογκρέσσο,
δείχνει να έχει αλλάξει
τις θέσεις του επί το συντηρητικώτερο.
Η ανάλυση όμως συμπεραίνει
άλλο: ότι ο Κέρρυ έχει μείνει
βασικά σταθερός στις θέσεις
του: το κόμμα του είναι που
έχει μετατοπιστεί περισσότερο
στα αριστερά.
Αυτή
η διαπίστωση μπορεί να καθυσυχάσει
ή να ανησυχήσει τους υποστηρικτές
και τους αντιπάλους του
ανάλογα με το πώς θα τον ήθελαν
να είναι. Γιατί ο κόσμος είναι
αναγκασμένος να πιθανολογήσει
την ηγετική ικανότητα και
την ειλικρίνεια
του αποδέκτη της ψήφου
του πριν αυτός δοκιμαστεί
στις πραγματικές συνθήκες
διακυβέρνησης.
Το μόνο σίγουρο είναι
ότι ο Κέρρυ έχει ενα αδύνατο
σημείο, μια αχίλλειο πτέρνα:
και δεν είναι απλά το ότι
συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα
σε εκείνους που ψήφισαν
ΝΑΙ στον πόλεμο με το Ιράκ-
ή, όπως διευκρινίζει επαναλαμβάνοντάς
το συνεχώς: «Κανείς από μας
δεν ψήφισε υπερ του πολέμου.
Χρειαζόμασταν την απειλή
του πολέμου για να μπορέσουν
οι επιθεωρητές να ξαναγυρίσουν
στο Ιρακ.(…) Και με λυπεί που
ο πρόεδρος δεν έκανε ό,τι
είχε υποσχεθεί» - να εξαντλήσει
δηλαδή πρώτα τις δυνατότητες
της διπλωματικής οδού και
να εξασφαλίσει τους συμμάχους.
Το αδύνατο σημείο
του Κερρυ είναι ότι δεν έχει
πεί ακόμα ξεκάθαρα ότι αν
ήξερε ότι δεν υπήρχαν όπλα
μαζικής καταστοφής, ΔΕΝ
θα ψήφιζε υπερ του πολέμου
– έστω και σαν εκφοβισμό.Δεν
έχει πεί «Εκανα λάθος».
Θα έχανε βέβαια κάποιους
που συμφωνούν στο θέμα αυτό
με τον πρόεδρο. Και θα κέρδιζε
όσους θα εκτιμούσαν την
ειλικρίνειά του και όλους
εκείνους που ενθουσίασε
ο Χάουαρντ Ντήν, ο μόνος που
είπε όχι από την αρχή και
ξανάφερε το μαχητικό πνεύμα
στους Δημοκρατικούς.
Εμφάνιση και τρόποι
«προεδρικοί» και η εμπειρία
του, κατά τις δημοσκοπήσεις,
κάνουν τον Κέρρυ να δείχνει
περισσότερο εκλέξιμος
από τους άλλους. Εκλέξιμος
όμως σημαίνει και υπεύθυνος
για το πού οδηγείς ποιούς.
Ας ελπίσουμε , για τους υποστηρικτές
του, ότι αυτή την ευθύνη θα
την αναλάβει με περισσότερο
θάρρος από την ευθύνη της
λανθασμένης ψήφου.
Γειά σας
Από την Έλενα
Rekoumis March 2004
ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ
Η ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ
ΚΑΙ
..ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ
ΔΟΥΛΕΙΕΣ
Με την
Έλενα Σπηλιώτη
Οχτώ μήνες πριν από
τις εκλογές, δημοσκόπηση
των NBC News και της
Wall Street Journal
δείχνουν τους δύο μονομάχους
σε απόσταση αναπνοής , ο ένας
από τον άλλον: 47% υπέρ Μπούς,
43% υπέρ Κέρρυ , με περιθώριο
λάθους 3.1%.
Με αναπνοή
δύσκολη όμως φαίνεται να
προχωρούν προς τις εκλογές
και οι πολίτες της χώρας,
για διαφορετικούς όμως
λόγους – ή για διαφορετικές…καρέκλες:
τις δικές τους.
«Οι Αμερικανοί έχουν
χάσει σημαντικά την εμπιστοσύνη
τους στην οικονομία τις
τελευταίες εβδομάδες, κατά
την ιδια δημοσκόπηση
Journal που δημοσιεύτηκε
την Τετάρτη (10/2/3004) πράγμα
που σημαίνει ότι ο Τζών Κέρρυ
έρχεται δίπλα –δίπλα με
τον πρόεδρο Μπούς από πλευράς
στατιστικής,» γράφει η Washington Post (11-2-2004)
«Μιά χώρα
καθαρά διαιρημένη στο θέμα
της οικονομίας. Τριάντα
πέντε τοις εκατό δηλώνουν
ότι πιστεύουν ότι η οικονομία
έχει χειροτερέψει τους
τελευταίους 12 μήνες, 33% ότι
έχει βελτιωθεί και 31% ότι έχει παραμείνει
η ίδια»
Πριν
από δύο μήνες, μια αναλογία
2 προς 1 δήλωνε εμπιστοσύνη
ότι η οικονομία πηγαίνει
καλύτερα.
Οι Δημοκρατικοί
έχουν κάνει ξεκάθαρο ότι
σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν
το εμπορικό έλλειμμα -που
αυξήθηκε κατά 1 ολόκληρο
ποσοστό μόνο τον Ιανουάριο,
σύμφωνα με το Υπουργείο
Εμπορίου – και την απώλεια
θέσεων εργασίας σαν θέματα
εναντίον του προέδρου.
Και το
πιό πρόσφατο πρόβλημα δείχνει
να είναι η μεταφορά θέσεων
εργασίας στο εξωτερικό.
«Συνταγή
για καταστροφή» χαρακτήρισε
ο πρόεδρος τις προτάσεις
των Δημοκρατικών για τα
θέματα της απασχόλησης
που, κατά τον ίδιο, απειλούν
την ευημερία της χώρας και
την ανάπτυξη της εργασίας
με εμπορικές πολιτικές
απομονωτισμού και αυξήσεις
φόρων. «Δεν εξηγούν,» είπε
ο πρόεδρος «πως το κλείσιμο
των αγορών του εξωτερικού
θα βοηθούσε εκατομμύρια
Αμερικανών που παράγουν
εξαγωγικά προϊόντα ή δουλεύουν
εκεί.» Και ο εκπρόσωπός του
διευκρίνησε ότι οι παρατηρήσεις
του απευθύνονταν στον Κέρρυ,
αν και δεν τον ονόμαζε, ο οποίος
υπόσχεται να αναστρέψει
τις φοροαπαλλαγές Μπούς
υπέρ των ευπορώτερων τάξεων
και να εξασφαλίσει τις δουλιές
υποβάλλοντας σε ειδικό
λεπτομεριακό έλεγχο τις
αμερικανικές εμπορικές
συμβάσεις.(MSNBC
11-3-2004)
Την σημερινή κατάσταση περιγράφει ο Robert
Samuelson στην Washington Post:
«Λέγεται ότι οι εταιρείες
έχουν γίνει πιό παραγωγικές
γιατί χρησιμοποιούν νέες
τεχνολογίες. Προσλήψεις
δεν γίνονται αν οι υπεύθυνοι
δεν σιγουρευτούν ότι η ανάκαμψη
θα εξακολουθήσει. Το περιοδικό
ΤΙΜΕ, παρόλο ότι θεώρησε
ότι η περίπτωση αυτή αξίζει
να γίνει εξώφυλλο, υποστηρίζει
ότι δεν μεταφέρθηκε
περισσότερο από ένα 10% (235,000 δουλιές).
Αλλά αξιόπιστες πηγές για
το ακριβές νούμερο δεν υπάρχουν
– και την εικόνα συγχίζει
η απώλεια των θέσεων μέσα
στην χώρα.»
Και βέβαια σημασία
έχει και τι είδους δουλιές
μπορούν να μεταφερθούν
στο εξωτερικό- oι δουλιές
που έφυγαν ήταν κυρίως στο
μεταποιητικό τομέα- kαι πόσο
θα μείνουν εκεί,σε χώρες
όπου η εργατική νοοτροπία
απέχει έτη φωτός από την
Δύση.Και, επί πλέον, οι αριθμοί
δείχνουν διεθνώς ότι η απασχόληση
σε εργοστάσια έχει αυξηθεί
μόνο οριακά
«Ο λόγος είναι ο ίδιος
απο δεκαετίες, σύμφωνα με
τους οικονομολόγους: οι
μηχανές κάνουν την περισσότερη
δουλιά- οι άνθρωποι την λιγώτερη»
(Doug Henwood, NATION 22-3-2004)
Και άλλοτε – το 1983, η
ανεργία ήταν ακόμα 9% αλλά
η εμπιστοσύνη του καταναλωτή
ήταν περίπου όπου και σήμερα.
Η διαφορά ίσως βρίσκεται
στην μεγαλύτερη αγωνία
- και η εξήγηση της αγωνίας, στην μεγαλύτερη
ηλικία του μέσου εργαζόμενου:
35 χρονών το 1982, 37 στην ύφεση του
1990-91 και 40 σήμερα. Οι υποχρεώσεις
είναι περισσότερες, ο χρόνος
μέχρι να βρεθεί νέα δουλιά
περισσότερος επίσης.
Πολιτείες όπου πρέπει
να δοθεί μάχη συμπεριλαμβάνουν
το Ιλλινόϊ με ανεργία 6,7% (πρόσφατη
αύξηση από το 4,1) το Μίσιγκαν
(7,6 ως προς 3,1) και Οχάϊο με 6,2 ως
προς το πρόσφατο 3,6.
Αρκετά όμως με αριθμούς
που καταθλίβουν.
Στην Boston Globe 7-3-2004), o Robert Kuttner προτείνει
στους υποψήφιους να ..προτείνουν:
-Αύξηση της αγοραστικής
δύναμης στις τρίτες χώρες
– και εδώ. Οι Δημοκρατικοί
έχουν υποσχεθεί στήριξη
στα παγκόσμια εργατικά
standards , όπως το δικαίωμα
να ανήκεις σε ένωση-όπου
οι ΗΠΑ, αυτή τη στιγμή , δεν
θα περνούσαν το τεστ γιατί έχουν έλλειμμα στην
εφαρμογή παρόμοιων εργατικών
νόμων.
-Αύξηση των αμοιβών,
κυρίως σε τομείς εξυπηρέτησης.
Μερικές δουλιές δεν θα φύγουν
ποτέ από τη χώρα γιατί πρέπει
να είναι κοντά στους πελάτες
τους – δουλιε΄ς σαν αυτές
του δασκάλου, του εργαζόμενου
στον τομές της υγείας και
στο λιανικό εμπόριο. Δουλιές
που χρειάζονται επίσης
επιδόματα και εργατικές
ενώσεις για την στήριξή
τους
-Δίκαιο εμπόριο. Η
Κίνα και ο Ινδίες έχουν δικαίωμα
να αγωνιστούν για να κερδίσουν
τις δουλιές αλλά πρέπει
να εμποδιστούν από το να υφαρπάξουν την τεχνολογία
και την πνευματική ιδιοκτησία
από τις ΗΠΑ.
Η αναφορά γίνεται
γιατί η Κίνα έχει συγκεκριμένη
πολιτική που απαιτεί την
μεταφορά του know-how στην ίδια την χώρα ώστε
αργότερα να γίνει αυτάρκης
στην παραγωγή προχωρημένων
προϊόντων. Και σιγά σιγά,
καθώς η παραγωγικότητα
στις χώρες αυτές θα μεγαλώνει
και η αγοραστική τους δύναμη
επίσης και το 2040 θα είναι εξ
ίσου εύπορες. Η φθηνή εργασία
δεν θα υπάρχει πά αλλά πολλοί
Αμερικανοί θα έχουν στο
μεταξύ φτωχύνει καθώς ο
μισθοί παγκοσμίως θα συγκλίνουν
προς τα κάτω.
-Επιδόματα: Οι Αμερικανικές
εταιρείες πληρώνουν περίθαλψη
και συντάξεις που στον υπόλοιπο
κόσμο καλύπτονται από κοινωνικές
πολιτικές.
-Χρήση δημοσίου χρήματος
για επένδυση σε νέες τεχνολογίες
που θα δημιουργήσουν νέες
δουλιές και θα οδηγήσουν
σε ανεξαρτησία σε τομείς
όπως η ενέργεια.
Και στο περιοδικό
ΝΑΤΙΟΝ, στο θέμα της μεταφοράς
εργασιών στο εξωτερικό,
διαβάζουμε τα εξής:
«Είναι προς το συμφέρον
μας να εξασκήσουμε μακροσκοπική
πολιτική μεταφέροντας
χρήματα στις φτωχότερες
χώρες, ισως μέσω ανακούφισης
χρεών ή βοήθειας που εξυπηρετεί
τις πιό ταλαιπωρημένες
τάξεις παρά τους
Halliburtons. Υποστήριξη για
τα εργατικά δικαιώματα
και τιμωρίες στις εταιρείες
που τα παραβιάζουν Η οικονομική
εξυγίανση δεν κατορθώνεται
βέβαια στο διάστημα ούτε
μίας ούτε δύο προεδρειών.αλλα
ο αγώνας πρέπει να αρχίσει.»
(Sara Anderson John Cavenaugh, Institute of Policy Studies.)
«Η μεταφορά θέσεων
στο εξωτερικό θα επηρεάσει
την εσωτερική κατανάλωση
που ήταν πάντα βασικό αμερικανικό
προσόν… Η κυβέρνηση Μπούς προφανώς ενεργεί
σύμφωνα με τις αρχές του
19ου αιώνα όπου το να μην έχεις
δουλιά είναι δικό σου σφάλμα…Νεωτεριστικές
ιδέες που θα στόχευαν
στην βοήθεια των εκτοπισμένων
εργατών είναι τα καλύτερα
πολιτικά όπλα,» γράφει ο Jeff Madrick, economist columnist NYTimes. Και προτείνει: «Η ασφάλεια
μισθοδοσίας είναι μια ιδέα
: συμπλήρωση του μισθού στους
απολυθέντες που έχουν βρεί
μια άλλη δουλιά πιό χαμηλόμισθη
για να τους αποζημιώσει
για ένα –δύο χρόνια, δίνοντάς
τους την δυνατότητα να επιμορφωθούν σε έναν
τομέα.»
Ακούγονται όλες
αυτές οι προτάσεις δύσκολες,
ασαφείς, κουράζουν – αλλά
πρέπει να συνυπολογιστούν
στις εκστρατείες των υποψηφίων.
Γιατί, πέρα από το δολλάριο
αυτό καθαυτό ( ή όποιο άλλο
νόμισμα), οι γνώμες αυτές
άλλο δεν είναι παρά ένα σήμα
κινδύνου για τις «οριζόντιες»
συνέπειες αυτής της κατάστασης
που δεν είναι η πρώτη, που
δεν θα είναι η τελευταία.
Για την διαμόρφωση
μιάς νοοτροπίας ζούγκλας
ανάμεσα στους εργαζόμενους
όπου πολλοί έχουν να θυμηθούν
ότι επιζούν αναλαμβάνοντας
θέσεις εκείνων που έφυγαν
ή απολύθηκαν, για τον ευφημισμό
«θαύμα της παραγωγικότητας»
που στην πραγματικότητα
σημαίνει να δουλεύεις περισσότερο
και σκληρώτερα , χωρίς μισθολογική
αύξηση. Για το πικρό ανέκδοτο
εκείνου που θέλοντας να
εξηγήσει ότι στην χώρα του
υπήρχαν πολλές
ευκαιρίες για δουλιά, δήλωνε
με καμάρι ότι ο ίδιος είχε
πρωϊνή, απογευματινή και
δουλιά του Σαββατοκύριακου
!!!
Για τις ώρες με δικούς
μας ή με τον εαυτό μας που
δεν υπάρχουν πιά, για το ημέρωμα
που φέρνει στην ψυχή του
ανθρώπου ο ελεύθερος χρόνος-
η μέγιστη πολυτέλεια στο
χρηματιστήριο της αξιοπρεπούς
επιβίωσης.
«Η Ιαπωνία μόλις τώρα
δείχνει σημάδια ανάκαμψης
μετά από την οικονομική
κρίση του 1989,» θυμίζει ο Doug
Henwood στο NATION (22-3-2004).«Μπορεί να είμαστε και
εμείς σε κάποια παρόμοια
κατάσταση: ούτε μεγάλα κράχ,
ούτε όμως και δυνατή ανάκαμψη.»
Συμβαίνουν λοιπόν
αυτά και αλλού.
Εμείς όμως τώρα έχουμε
εκλογές – έχουμε ευκαιρία
να ακούσουμε και να ζητήσουν
να μας ακούσουν. Έχουμε ακόμα
οκτώ μήνες. Είναι αρκετοί;
Είναι λίγοι;
Είναι αυτοί που έχουμε.
Ας αρχίσουμε τις ερωτήσεις.
Από την ‘Ελενα
Γειά σας
Rekoumis June 2004
ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΠΟΥ
ΧΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Με την’Ελενα Σπηλιώτη
«Μακάρι να μπορούσε να καταρτιστεί
δικομματικός σχηματισμός
Κέρρυ –Μακ Καίην γιατί αυτό
θα ένωνε μια χώρα βαθειά
διχασμένη,» δήλωσε
την Κυριακή 14-6-2004 στο MSNBC ο Joseph Biden, Δημοκρατικός
Γερουσιαστής από το Delaware, όταν ρωτήθηκε
για τα σχετικά φημολογούμενα
σενάρια. Κανείς βέβαια δεν
περιμένει ότι αυτό θα γίνει,
αν και μαθεύτηκε ότι η προσέγγιση
του ΜακΚαίην από τον Κέρρυ
έγινε επανειλημμένα. Κίνηση
έξυπνη και ρεαλιστική
ή κίνηση απελπισίας; Φαίνεται η νίκη περισσότερο
μακρυνή ή οι Δημοκρατικοί
δεν έχουν αρκετά
εντυπωσιακούς υποψήφιους
αντιπροέδρους; Η
επιλογή αυτή δεν είναι διαγωνισμός
ομορφιάς και ο αντιπρόεδρος
είναι εκείνος που επιλέγεται
με κριτήριο ότι θα
κληθεί να κυβερνήσει τη
χώρα αν κάτι συμβεί στον
πρόεδρο.
Μα είναι πράγματι η χώρα
διχασμένη; Ο John Tierney αντιμετώπισε αυτό το ερώτημα
στο New York Times της 12-6-2004
μαζί με συγγραφείς σχετικών βιβλίων
(Fiorina-Abrams-Pope από Harvard και
Stanford: “The Myth of Polarized America”).
Το βιβλίο παρουσιάζει
αποδείξεις ότι η απόσταση
ανάμεσα στην μπλέ
και την κόκκινη Αμερική
δεν είναι μεγάλη.Οι πλειοψηφία
και στους δύο χώρους υποστηρίζει την θανατική
ποινή και τον μεγαλύτερο
έλεγχο των όπλων.Θέλουν
δίκαιη μεταχείρηση των
έγχρωμων στους χώρους εργασίας,
χωρίς όμως την προνομιακή
τους μεταχείρηση. Οι απόψεις
τους για τις εκτρώσεις έχουν
παραμείνει σταθερές για
τρείς δεκαετίες (όχι στην
πλήρη ποινικοποίηση) και
δεν θέλουν το ίδιο κόμμα
να υπερισχύσει και στην
Γερουσάι και στην Βουλή.
Μελέτες του Princeton και του Boston College και δημοσκόπηση
Gallup τον περασμένο μήνα έχουν
καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα,
συμπεριλαμβάνοντας και
την αυξανόμενη παραδοχή
των γάμων των ομοφυλοφίλων
που δεν φαίνεται πιά να είναι
αποφασιστικό για την πορεία
των εκλογών όσο η έρευνα
για την χρησιμοποίηση
ανθρώπινων κυττάρων.
Την ώρα που γράφονται
αυτές οι γραμμές , ο αέρας
ακόμα δονείται
από το κύμα της θλίψης που έδειξε να συνεπαίρνει όσους πίστεψαν στην εποχή Ρέϊγκαν.
Κανείς σίγουρα δεν αμφισβητεί
την θλίψη των συγγενών, η
ζωή όμως –για καλό ή για κακό-
προχωρεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα
- ακόμα και όταν όλα φαίνονται
να είναι ακίνητα, αιχμαλωτισμένα
στην βαθμιαία συνειδητοποίηση
της απώλειας – και ,πριν αλέκτωρ
φωνήσαι, μετρήσεις
της επίδρασης του θανάτου
του πρώην προέδρου στην
κούρσα των εκλογών του 2004.
Από τα παράξενα αυτής
της φοράς, ο Κέρρυ αίφνης
προηγείται του Μπους κατά
επτά μονάδες, παρά το ότι
όλη την εβδομάδα του πένθους,
ο Δημοκρατικός υποψήφιος
είχε εντελώς εκτοπιστεί
από την σκηνή, παραχωρώντας
άθελά του τις εντυπώσεις
στον τωρινό Πρόεδρο, τον
κατ’εξοχήν αρμόδιο για
να εκφράσει το πένθος του χώρου του και της
κυβέρνησής του. Και δύο εικοσιτετράωρα
μετά, ο Κέρρυ ακόμα προηγείται
στο Οχάϊο, το Μίσιγκαν και
το Ουϊσκόνσιν κατά τρείς
μονάδες.
‘Εχουν περάσει 20 χρόνια από το 1984 όπου οι ψηφοφόροι
εξέλεξαν άτομο συντηρητικό,
υπέρμαχο της ελεύθερης
αγοράς, ενάντιο
στις εκτρώσεις και –κατά
τα λεγόμενά του – υπέρμαχο
της περιορισμένης επέμβασης της κυβέρνησης.
Σίγουρα μερικά πράγματα
από τότε έχουν αλλάξει –
το δίλημμα όμως φαίνεται
να είναι το ίδιο σήμερα: Κεντροαριστερός
υποψήφιος κατά την κλασσική
παράδοση εναντίον ενός συντηρητικού, στο
καλούπι των Ρέϊγκαν και
Γκολντ γουώτερ.
Η πρωτιά του Κέρρυ φαινεται
κατ’αρχήν όταν τίθεται
το ερώτημα, αν το σπουδαιώτερο
θέμα σήμερα είναι το Ιράκ
ή όχι. (New Democrat Network.) Εδώ λοιπόν μια ευκαιρία
για τους Δημοκρατικούς
να πείσουν τους ψηφοφόρους
ότι ο Τζώρτζ Μπούς
ηγείται της πιό αλαζονικής
εξωτερικής πολιτικής από
ποτέ και να τον συγκρίνουν
με το ομοϊδεάτη του Ρέϊγκαν
που έφτανε στα όρια των διπλωματικών
δυνατοτήτων της κυβέρνησης
αλλά ποτέ δεν οδήγησε την
χώρα σε πόλεμο ( Η επέμβαση
στην Γρανάδα βέβαια δεν
μπορεί να συγκριθεί ως κλίμακα
ούτε με το Ιράκ, ούτε με το
Αφγανιστάν. Και μην ξεχνάμε
ότι οι κατηγορίες για δολοφονίες Κούρδων με δηλητηριώδη
αέρια από τον Σαντάμ έγιναν
επι του πρόσφατα αποθανόντος
προέδρου ο οποίος διάλεξε
να κυττά αλλού.)
Τα δακρυσμένα
μάτια όμως των θαυμαστών
του Ρέϊγκαν είναι και μάτια
αυριανών ψηφοφόρων που
ξαναθυμούνται αυτές τις
μέρες τις παλιές
«καλές» εποχές του εκλεκτού
τους. Και αν οι εκλογές γίνονταν
αύριο, σίγουρα και μόνο ώς
συνεχιστής της συγκεκριμένης
πολιτικής, ο Τζώρτζ Μπούς
θα έδρεπε ψήφους που δεν
θα μπορούσαν οι
ίδιοι αυτοί ψηφοφόροι να
δώσουν στον αποθανόντα.
Μα ήταν τα πράγματα έτσι
ή όχι;
Ο καθηγητής Ιστορίας και συγγραφέας David Greenberg στο Yale University συγκεντρώνει σε ένα άρθρο του
στο MSN Slate στις
11 Ιουνίου ό,τι ο ίδιος αποκαλεί
μύθους σχετικά με το πρόσωπο
του Ρόναλντ Ρέϊγκαν, μύθους
που όμως εκείνοι που τους
πιστεύουν για πραγματικότητες
θα συνεισφέρουν στην διαμόρφωση
της αλήθειας του Νοέμβρη
και των κατοπινών τεσσάρων
χρόνων.
Η επιτυχία του οφειλόταν
κυρίως στην τηλεόραση και
τις δημόσιες σχέσεις του:
Είναι αλήθεια ότι η εποχή
του συνέπεσε με την αρχή
του ολοένα σημαντικώτερου
ρόλου της τηλεόρασης στην πολιτική. Αλλά ο
Ρέϊγκαν ανήγγειλε και σε
μεγάλο βαθμό πραγματοποίησε
πολιτικές που η πλειοψηφία
των ψηφοφόρων (τουλάχιστον
τον καιρό των εκλογών) προτιμούσε.
Ακόμα και άτομα που δεν ωφελούνταν
από τα οικονομικά του μέτρα τον υποστήριξαν
γιατί κατάφερνε να εκφράσει
τις συντηρητικές τους αξίες.
Ήταν ενωτικός και όχι
διχαστικός:
Όχι τα πρώτα δύο χρόνια
εξ αιτίας της οικονομίας,
των ψυχροπολεμικών τάσεων,
όχι κατα την δεύτερη τετραετία
όπου τα ποσοστά του έπεφταν
κάθετα λόγω του σκανδάλου
Ιραν.Κόντρας. Μεταξύ όμως
1984-86, η βελτίωση της οικονομίας
, αναθέρμανση του πατριωτισμού
και η έξυπνη προσέγγισή
του στους Δημοκρατικούς
του εξασφάλισε την νίκη
παρά την ευθυγράμμισή του
με την Χριστιανική Δεξιά,
τον ορισμό εισαγγελέα
αμφίβολης υπόληψης και
πρόκληση ρατσιστικών εντάσεων
με διάφορες επιλογές του.
Ήταν αδιόρθωτα αισιόδοξος:
Μισή αλήθεια. Η
εκστρατεία του «Πρωϊ στην
Αμερική» τροφοδοτήθηκε
από ένα κοινό αίσθημα ελπίδας.
Είχε αναμφισβήτητα χιούμορ
και γοήτευε ακόμα και αντιπάλους.
Σαν εξισορρόπηση όμως σ’αυτό,
ήταν μια παράλληλη σκληρότητα
που εμφανίστηκε σε διάφορες
περιπτώσεις όπως στην απόλυση
των απεργών ελεγκτών εναέριας
κυκλοφορίας, τη συντήρηση
εντάσεων με την μεγιστοποίηση
της σοβιετικής απειλής,
στη φράση «Αν πρέπει να συμβεί
λουτρό αίματος, ας τελειώνουμε
μ’αυτό» προς τους ανυπότακτους
φοιτητές της Καλοφόρνιας.
Ανέστησε την εμπιστοσύνη
στην κυβέρνηση και την προεδρία:
Προσωρινά μεταξύ 1980 –84, μια
εποχή που συνέπεσε με την
οικονομική ανάκαμψη. Ποτέ
η εμπιστοσύνη αυτή δεν γύρισε
στα επίπεδα των δεκαετιών
του 50 και 60 και ακόμα και σήμερα
οι αναλυτές ασχολούνται
με την πολιτική απάθεια,
την μικρή προσέλευση στις
κάλπες ενώ οι υποψήφιοι
επιτίθενται μόνιμα στην
Washington.
Η σκληρή πολιτική του ως
προς την Σοβιετική ‘Ενωση έφερε το τέλος του
Ψυχρού Πολέμου.
Στην δεκαετία του 70, η Σοβιετική
Ένωση ήδη κατέρρεε. Εκείνος
που βοήθησε τον Ρέϊγκαν
να κάνει πραγματικότητα
την ρητορική του για ειρήνη
και πυρηνικό αφοπλισμό
ήταν ο Υπ.Εξωτερικών Τζώρτζ Σούλτς που αναβαθμίστηκε
μετά από το σκάνδαλο Ιραν-Κόντρας.
Απομακρυνόμενοι από τα «γεράκια» αγκάλιασαν
τον Γκορμπατσόφ σαν ιστορικό
αναμορφωτή και κινήθηκαν
γρήγορα από την Διάσκεψη
Κορυφής της Γενεύης στην
υπογραφή της Συνθήκης για
την κατάργηση πυρηνικών
μέσου βεληνεκούς το 1987.
Ήταν λοιπόν η χρήση
των διασκέψεων και όχι οι
πολεμοχαρείς ομιλίες που
βοήθησαν το αποτέλεσμα.
Σε ενδιαφέρουσα συζήτηση στο FOX Channel (που είναι γνωστό
για την φιλο-κυβερνητική
θέση του), ακούστηκαν (παρ’όλα)
αυτά την Κυριακή 13-6-2004 διαφορετικές
γνώμες . Αγώνας από μια πλευρά
(και συγχρόνως έκφραση της
σκέψης πολλών) να εμφανιστεί
ο Τζώρτζ Μπούς ως
συνεχιστής της νοοτροπίας
Ρέϊγκαν με παραλληλίες
ανάμεσα στον Ψυχρό Πόλεμο
και τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας,
τον βαθμό κοινωνικότητας και την αποφασιστικότητα και αισιοδοξία των
δύο ανδρών. Και διαφωνία
απο την άλλη πλευρά που υπενθυμίζει
ότι όταν τα πράγματα πήγαν
άσχημα στο Λίβανο, ο Ρέϊγκαν
προτίμησε να αποχωρήσει
αντί να ανοίξει πόλεμο με
πιθανά αμερικανικά θύματα,
και ότι αν μιλάμε για επικοινωνιακό
χαρακτήρα, εκείνος που μπορεί
να συγκριθεί με τον Ρέϊγκαν
είναι μάλλον ο Μπίλ Κλίντον.
Επώνυμοι συνεργάτες του
προέδρου στο προηγούμενο
άρθρο από το NYTIMES εξακολουθούν να
πιστεύουν ότι μέρος των
Δημοκρατικών είναι προκατειλημμένοι
αντίθετα σε οτιδήποτε κάνει
ο Τζώρτζ Μπούς. Και ο καθηγητής
Fiorina απαντά ότι αυτή είναι
απλά η αντίδραση σε έναν
πρόεδρο περισσότερο κομματικοποιημένο
απ’όλους τους προκατόχους
του που, μεταξύ άλλων, αγνόησε
το γενικά παραδεκτό δόγμα
Powell σχετικά με το Ιρακ, πρότεινε γεωτρήσεις στην
Αλάσκα και δεν υποστήριξε
συνταγματικές αναθεωρήσεις
για τους gay και καταλήγει:
«Οι πράξεις είναι που πολαρίζουν τους ψηφοφόρους
και στα δύο κόμματα. Ενας
υποψήφιος που μπορεί να
καταλάβει μεσαίο χώρο εναντίον
ενός άλλου που προκαλεί πολάρισμα θα μπορούσε
να κερδίσει με μεγάλη διαφορά.»
Το να συγκρίνεσαι με δημοφιλή
αντίπαλο που δεν υπάρχει
πιά ( είτε στη ζωή
είτε στην αρένα) δεν είναι
απαραίτητα μόνο
ένας ελιγμός για
να ξεγελάσεις τα πλήθη. Μπορεί
να είναι μια θεμιτή κίνηση, μια προσπάθεια
να βοηθήσεις τον κόσμο να
σε καταλάβει χρησιμοποιώντας
σημεία αναφοράς γνώριμα στους ακροατές σου.
Η ηθική και αντικειμενική
χρήση όμως αυτής της μεθόδου είναι που θα δημιουργήσει
την αποφασιστική διαφορά
για τα χρόνια που έρχονται.
Και για τους υποψήφιους
και για τους ακροατές τους.
Από την Έλενα
Γειά σας.
Rekoumis July 2004
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΑΝΤΙ-....ΠΡΟΕΔΡΙΚΩΝ
ΕΚΛΟΓΩΝ
Με τηνΈλενα Σπηλιώτη
Αυτές οι εκλογές δεν είναι
σαν τις άλλες.
Όχι μόνοι για τις έντονες διακυμάνσεις
στην επικρότηση του έργου
του προέδρου που μπορεί
να εκπλήξουν τους
υποστηρικτές του δυσάρεστα
μέχρι και την τελευταία
στιγμή.
Όχι για το ασυνήθιστο
γεγονός ότι η πτώση της δημοτικότητας
του προέδρου δεν φαίνεται
να εισπράττεται από τον
Δημοκρατικό του αντίπαλο.
Ούτε επειδή είναι πλέον
γνωστό ότι ρεπουμπλικανοί
μαζεύουν ψήφους για τον..Ralph Nader, τον άλλοτε
υποστηρικτή των αδικημένων
καταναλωτών και – επίσημα
– κριτή του Προέδρου (Associated Press 7-9-2004), σε
μια προσπάθεια να αποδυναμώσουν
τους Δημοκρατικούς.
Το διαφορετικό φέτος
είναι ότι για πρώτη φορά
εμφανίζεται υποψήφιος
που δεν ανήκει στην γενιά
του πολέμου του Βιετνάμ.
Αλλαγή εποχής. Σε λίγα χρόνια
θα πληθύνουν οι πολιτικοί
που δεν θα χρειάζεται να
δικαιολογήσουν το γιατί
πήγαν ή δεν πήγαν στον πόλεμο.
Ο John Edwards είναι
ο πρώτος από αυτούς. Ο παράγοντας
που επι δεκαετίες καθώριζε
την πολιτεία και τον χαρακτήρα
των εκπροσώπων του λαού
σιγά-σιγά εκλείπει.Και είναι
πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε
ποιό κριτήριο για την αναγνώριση
ήθους θα αντικαταστήσει
το- μέχρι και τώρα- ισχύον.
Ακριβώς όπως για δεκαετίες,
η θητεία σε αυτό που λέγεται
πόλεμος και που είναι το
πιό ορατό όριο ανάμεσα σε
ζωή και θάνατο, ήταν απόδειξη
θάρρους και ίσως σοφίας
που αποκτάται μόνο σε τέτοιες
ακραίες καταστάσεις, για
τον ίδιο λόγο μπορούσε να
μηδενίσει την δυνατότητα
ενός που δεν είχε πάει στον
πόλεμο να υπηρετήσει το
κοινό συμφέρον. Και εκείνοι
που αναδεικνύονται ήρωες
σε πόλεμο, συχνά είναι και
ικανοί ηγέτες σε καιρό ειρήνης.
Συχνά. Αλλά όχι πάντα. Είναι
δύσκολη η ειρήνη, με τον δικό
της τρόπο, με τις άπειρες
αποχρώσεις των πολιτικών
και κοινωνικών θεμάτων
σαν αντίθεση στο άσπρο και
μαύρο του πολέμου. Ο ατελείωτος
σεβασμός σε κείνους που
κινδύνεψαν σίγουρα παραμένει-
σε λίγο όμως ο ψηφοφόρος
δεν θα έχει να διαλέξει ανάμεσα
στον πρώην πολεμιστή και
στον..άκαπνο σε πραγματική
μάχη. Γιατί η παλιότερη γενιά
θα έχει περάσει.
Και το δίλημμα θα παραμείνει
μόνο αν υπάρξει ένας καινούριος
πόλεμος.
Είναι αρκετά χρόνια τώρα
που η δημοτικότητα των τηλεοπτικών
σειρών έχει βρεί ακαταμάχητο
αντίπαλο στην κάλυψη των
πολιτικών εξελίξεων στα
κράτη και της Δύσης και της
Ανατολής. Κοινά στοιχεία;
Το δράμα, η ένταση. Η διαφορά
θα έπρεπε να είναι στον ρεαλισμό,
στην έλλειψη της μυθοπλασίας.
Αντίθετα, η διαφορά έγκειται στο ότι η πολιτική
είναι συχνά πιό απρόβλεπτη
και από το πιό καλοδουλεμένο
σενάριο.
Με καταρτισμένα πλέον τα
ψηφοδέλτια και των δύο κομμάτων,
ο νεοσύλλεκτος John Edwards αντιμετωπίζει
τον βετεράνο Ντικ Τσένυ.
Και οι θερμότεροι
υποστηρικτές του νυν αντιπροέδρου
έγιναν από τις 6 Ιουλίου οι
...Δημοκρατικοί.
«Προσευχόμαστε να μείνει
ο Τσένυ στο ψηφοδέλτιο των
Ρεπουμπλικανών, γιατί είναι
το άλμπατρος γύρω από τον
λαιμό του Προέδρου,» φέρεται
να είπε ο εκπρόσωπος του
Δημοκρατικού Κόμματος
στην Καλιφόρνια Bob Mulholand (MSNBC 9-7-2004).
Και εννοεί βέβαια ότι ο
αντιπρόεδρος έχει μια σημαντική
αχίλλειο πτέρνα όπου μπορούν
να χτυπήσουν οι Δημοκρατικοί
τώρα πιά που και ο Κέρρυ διάλεξε
τον συναγωνιστή του και
σύντομα έρχεται η στιγμή
που οι δυό υποψήφιοι αντι-
πρόεδροι θα αντιμετωπίσουν
ό ένας τον άλλον στο Debate της 5ης
Οκτωβρίου.Halliburton λέγεται η αχίλλειος
πτέρνα και η αφορμή για το
χτύπημα μπορεί να είναι
η έρευνα της Securities and Exchange Commission για πιθανολογούμενες
δωροδοκίες $180 από
μέρους διαφόρων εταιρειών
(συμπεριλαμβανομένης και
θυγατρικής της Halliburton) σε αξιωματούχους
της Νιγηρίας σχετικά με
την κατασκευή εργοστασίου
φυσικού αερίου έξω από την
νιγηριανή ακτή.Η δωροδόκηση,
σύμφωνα με τις υποψίες, έγινε
την εποχή που ο Τσένυ ήταν
υψηλόβαθμο στέλεχος της
Halliburton.
Ο αντιπρόεδρος θα πρέπει
ακόμα να απαντήσει στις
ερωτήσεις-ανάκριση του
πεπειραμένου στις αίθουσες
των δικαστηρίων και στα
debates δικηγόρου
–πολιτικού Edwards σχετικά με την
επιμονή του στην ύπαρξη
των όπλων μαζικής καταστροφής
που ήταν κρίσμη για την κήρυξη
του πολέμου.
Η ανησυχία των Δημοκρατικών
μήπως και χάσουν τον Τσένυ
από αντίπαλο κορυφώνεται
αυτές τις μέρες μετά από
την πρόταση του ρεπουμπλικανού
πρώην γερουσιαστή της Νέας
Υόρκης Αλ Ντ’Αμάτο: «Πρόεδρε
είναι καιρός να αντικαταστήσεις
τον αντιπρόεδρο ή με τον
Υπουργό Εξωτερικών Colin Powell ή με τον γερουσιαστή
της Αριζόνα John MacCain. » Και δικαιολογεί την πρότασή
του υποστηρίζοντας ότι
ο πρόεδρος θα κερδίσει ούτως
ή άλλως αλλά μια παρόμοια
κίνηση θα μεγαλώσει την
διαφορά από τον αντίπαλό
του και θα επιβεβαιώσει
τον ηγετικό του ρόλο, θέτοντας
το καθήκον του να συνεχίσει
σαν πρόεδρος υπεράνω κάθε
ατόμου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που
μέσα σε ένα κόμμα κατά τα
άλλα ενωμένο, εκφράζονται
διαφορετικές γνώμες για
το βάρος της παρουσίας του
αντιπροέδρου σ’αυτή την
εκλογική αναμέτρηση με
το τόσο δύσκολο να προβλεφθεί
αποτέλεσμα. Σε μια εποχή
που οι πολιτικές πραγματικά
...χορογραφούνται από τους
ειδικούς κάθε ομάδας, ο Τσένυ
συχνά εκπλήσσει εκφράζοντας
προσωπικές του γνώμες που
άλλοι τις επικροτούν και
άλλοι όχι. Η επιμονή του π.χ.
να συνεχίζει να μιλά για
το ιρακινό οπλοστάσιο όπλων
μαζικής καταστροφής όταν αυτό το σκεπτικό
είχε ανεπίσημα
καταρρεύσει καιρό πριν
απο την τελική έκθεση για
την αναποτελεσματικότητα
της CIA, έχει κάνει μερικούς
ρεπουμπλικανούς να χάνουν
την υπομονή τους.
Την ίδια στιγμή, ο Τσένυ
χρειάζεται για να συσπειρώσει
όχι μόνο του συντηρητικούς
ρεπουμπλικανούς αλλά και
τους αναποφάσιστους επιτιθέμενος
στην αντιπολίτευση και
μιλώντας για την ανάγκη
προστασίας της χώρας. Η απομάκρυνσή
του λοιπόν δεν θα συνέφερε
τον Πρόεδρο – οταν όμως το
φως πέφτει τώρα συχνότερα
στον Τσένυ, ο κόσμος προσέχει
πιό εύκολα κάποια επεισόδια
όπως η ανεπίτρεπτη για την
θέση του έκφραση κτά την
διαφωνία του με τον γερουσιαστή
Patrick Leahy (D-Vt) μέσα στην αίθουσα
της Γερουσίας. Αντιδράσεις
του ρεπουμπλικανικού κόσμου;
Μερικοί τον κατέκριναν,
άλλοι θεώρησαν την απόφασή
του να μην ζητήσει συγγνώμη
σαν θετική ένδειξη αυτονομίας.
Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα
στον Τσένυ και τον Edwards είναι συμβολική.Ο
Edwards είναι
ο δικηγόρος των αδικημένων
από ιατρικά και άλλα λάθη
που έκανε μόνος την τεράστια
περιουσία του μηνύοντας
τις μεγάλες εταιρείες για
αμέλεια και παρανομία. Ο
Τσένυ ήταν κύριο στέλεχος
μιας από τις μεγαλύτερες
εταιρείες πετρελαίου.
Οι Ρεπουμπλικανοί έχουν
ήδη ανοίξει πυρά εναντίον
του Edwards για τις ψηλές αμοιβές
του ως δικηγόρου και έτσι
η προεκλογική εκστρατεία
θα είναι , οπώς γράφτηκε και
στον δικτυακό τόπο SLATE, «ένα δημοψήφισμα
για τις μηνύσεις προσωπικών
ατυχήμάτων και τις αμοιβές
των δικηγόρων σαν μορφή
οικονομικής δικαιοσύνης
και αναδιανομής του πλούτου
(!!!)»
(9-7-2004)
Ο William Neikirk γράφει
στο Chicago
Tribune της
9-7-2004: «Θα είναι μια εκστρατεία
μέσα στην εκστρατεία, μια
σύγκρουση ανάμεσα στην
θετική και την αρνητική
εικόνα των δικηγόρων και
μια πολιτική μάχη με επίδραση
εκατομμυρίων δολλαρίων
πάνω στην αμερικανική οικονομία.»
Και ο ρεπουμπλικανός πολιτικός
σύμβουλος Whit Ayre δηλώνει στο ίδιο φύλλο:
«Το γεγονός ότι ένας από στους
σημαντικώτερους δικηγόρους
σ’αυτον τον τομέα είναι
μολις λίγα βήματα από την
προεδρία , θα κινητοποιήσει
τους υποστηρικτές του προέδρου
από τον κόσμο των επιχειρήσεων
όπως ποτέ άλλοτε.»
Θα είναι ένας πόλεμος που
έχει αρχίσει εδώ και αρκετά
χρόνια, καθώς οι ρεπουμπλικανοί
προσπαθούν από παλιότερα
να φέρουν την εκδίκαση αυτών
των υποθέσεων που αφορούν
μεγάλες ομάδες ατόμων στα
ομοσπονδιακά δικαστήρια
αντι για τα πολιτειακά, ως
διακείμενα πιό φιλικά απέναντι
στους κατηγορούμενους
(WALL STREET JOURNAL 8-7-2004).
Αλλά για το αντιπροεδρικό
debate θα
έχουμε και άλλες ευκαιρίες
να συζητήσουμε.
Οι εκλογές αυτές δεν θα
είναι σαν τις άλλες. Και για
έναν ακόμα λόγο: γιατί η έλλειψη
εμπιστοσύνης στις δομές
και την εφαρμογή των νόμων,
ώθησε αυτή τη φορά μια ομάδα
Δημοκρατικών βουλευτών
να ζητήσει από τον ΟΗΕ την
επιτήρηση των αμερικανικών
εκλογών ώστε να μην επαναληφθούν
τα γεγονότα της Φλόριντας.(Associated Press, 7-9-2004). Ανάμεσά
τους, πολλά μέλη του congressional Black Caucus και ο Danny Davis από το Ιλλινόϊ. Ο ΟΗΕ δεν
έχει απαντήσει ακόμα.
Σε λίγες εβδομάδες λοιπόν,
η συνέχεια αυτού του θρίλλερ
που το γράφουμε και εμείς.
Από την Ελενα,
Καλό καλοκαίρι.
