Spilioti

2002

ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ Οκτώβριος 2002

Ο Πρόεδρος και οι σκιές της λευκής επιταγής

Με την Ελενα Σπηλιώτη

Φίλοι μου γειά σας.

Εκλογές σε λίγες μέρες.

«Τζώρτζ» φέρεται ότι είπε πριν από μερικά χρόνια η Μάργκαρετ Θάτσερ στον τότε πρόεδρο Μπούς «κινδύνευα να μήν εκλεγώ αλλά, μετά τα Φώκλαντς, έμεινα στην εξουσία άλλα οκτώ χρόνια» (από την αυτοβιογραφία του πρώην κυβερνήτη του Τέξας Τζών Κόνναλυ.)

Εκλογές και φέτος και σε δύο χρόνια και το θέμα Χουσεϊν παίζει ρόλο στην διαμορφωση του προφίλ των υποψηφίων.

Οκτώβρης και ένας ακόμα λόγος να περάσει αυτός ο μήνας, αυτής της συγκεκριμένης χρονιάς στην Ιστορία: μαζί με την επέτειο της επανάστασης του 1917, μαζί με την επέτειο της στιγμής που Ανατολή και Δύση έδοσαν τα χέρια πάνω από τα χαλάσματα του Τείχους, ο κόσμος θα θυμάται την απόφαση του Κογκρέσσου που οι υποστηρικτές της χαρακτηρίζουν σαν θρίαμβο του υπερκομματικού πατριωτισμού και οι πολέμιοί της σαν νομιμοποίηση δόγματος χάους.

Με τον τίτλο «Η λάθος απόφαση», η εφημερίδα Los Angeles Times (Οκτ. 11, 2002), υπογραμμίζει ότι η παραχώρηση της άδειας σ’αυτόν τον πρόεδρο – και ενδεχόμενα στους διαδόχους του- να πραγματοποιεί μονόπλευρη επίθεση εναντίον κρατών με βάση μόνο τις υποψίες, μπορεί να αλλάξει άρδην την εξωτερική μας πολιτική αλλά και το μέλλον του κόσμου, όπως προειδοποιεί και ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής από το Τεξας Ρον Πώλ. Με βάση αυτή την φιλοσοφία, η Ρωσσία μπορεί να χτυπήσει προληπτικά την Γεωργία, η Ινδία το Πακιστάν, για να αναφέρουμε τα πιό έτοιμα πιθανά σενάρια.

Η απομάκρυνση από το δόγμα του Κουίνσυ Ανταμς «η Αμερική δεν πάει στο εξωτερικό ψάχνοντας τέρατα προς καταστροφή» έχει ήδη δείξει τους κινδύνους. Η σχετική απόφαση του Κογκρέσσου για τον Κόλπο του Τογκίνου το 1964, έδοσε την δυνατότητα στον τότε πρόεδρο Λύντον Τζόνσον να στείλει περισσότερα στρατεύματα στο Βιετνάμ: αποτέλεσμα ο θάνατος χιλιάδων Αμερικανών σε έναν πόλεμο που τελικά η χώρα έχασε.

Σ’εκείνη την περίπτωση, (φημολογούμενες επιθέσεις Βορειοβιετναμέζικων πλεούμενων εναντίον Αμερικανικών πλοίων που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν - αντίθετα.) οι βουλευτές θα μπορούσαν να πούν ότι ο Λευκός Οίκος τους παραπλάνησε. Αυτή τη φορά το Κογκρέσσο δεν έχει πιά αυτή τη δικαιολογία. Η γλώσσα της απόφασης είναι καθαρή: η Αμερική απομακρύνεται από το αμυντικό δόγμα που της επέτρεψε να πολεμήσει στον Πρώτο , τον Δεύτερο και τον Ψυχρό Πόλεμο χωρίς παρόμοιους προβληματισμούς γιατί το Κακό της είχε επιτεθεί πρώτο.

Αυτή εδώ η περίπτωση φαίνεται όμως να είναι διαφορετική. Ηδη , από τις 7 του Οκτώβρη και αμέσως μετά το προεδρικό διάγγελμα της Δευτέρας, ο William Saletan από τον δικτυακό τόπο Slate, διαπιστώνει ότι ο πρόεδρος και πάλι δεν απέδειξε την ανάγκη της επίθεσης.

Η παραβίαση της συνθήκης του τέλους του πολέμου του Κόλπου λόγω ιρακινής κατοχής βιολογικών και χημικών όπλων δικαιολογεί ανάληψη δράσης από την συμμαχία του πολέμου στον Περσικό ή από τα Ηνωμένα Εθνη και όχι μονόπλευρα από τις ΗΠΑ. Η αναφορά του σε επαφές υψηλόβαθμων Ιρακινών και Αλ Κάιντα, χωρίς συγκεκριμένες ημερομηνίες άφησε ανοιχτό το ερώτημα γιατί ο Σαντάμ να χρησιμοποιήσει τον Μπίν Λάντεν αν θέλει να μας στείλει άνθρακα ή ευλογιά. Οι πανηγυρισμοί της Ιρακινής κυβέρνησης μετά την 11^η του Σεπτέμβρη δεν είναι ακριβώς έγκλημα. Και η αναφορά στο όνομα που χρησιμοποιεί ο Σαντάμ για τους στενούς συνεργάτες του πυρηνικούς επιστήμονες «οι πυρηνικοί μου μουτζαχεντίν», έμεινε προσπάθεια να φανεί ο Σαντάμ σαν φανατικός Μουσουλμάνος ενώ είναι Αραβας εθνικιστής. Η σύνδεση Σαντάμ και 11^ης Σεπτέμβρη δεν είναι λοιπόν στη Βαγδάτη, γράφει ο Saletan, αλλά στο μυαλό μας. Η τρομοκρατική επίθεση χαμήλωσε τα standards δυναμικής μας παρέμβασης. Η αβεβαιότητα γίνεται λόγος επίθεσης και η μή-βία είναι πιά επικίνδυνη γιατι η αναμονή μπορεί να δόσει πολύτιμο χρόνο στον Σαντάμ. Ο σύνδεσμος λοιπόν είναι υποκειμενικός, γράφει ο Saletan: μας επιτέθηκε ο ένας εχθρός και ο Τζ.Μπούς αποφάσισε να προφτάσουμε τον άλλον.

Και ενώ η LATimes, συγκεντρώνοντας και την γενική ιδέα των τοποθετήσεων και άλλων βουλευτών, συνιστά στον πρόεδρο να κάνει περιορισμένη ερμηνεία των αρμοδιοτήτων του και ό,τι το δυνατόν για να μην φτάσει στο σημείο όπου θα ειδοποιήσει το Κογκρέσσο για επίθεση εντός 48 ωρών, ενώ οι αισιόδοξοι περιμένουν τον ΟΗΕ να βγεί από την αδράνεια τώρα που ο πρόεδρος πήρε την έγκριση, η Επιτροπή των Βραβείων Νομπέλ, τιμά φέτος τον πρώην πρόεδρο Τζίμμυ Κάρτερ, δίνοντας ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα: Εκτός των ανθρωπιστικών δραστηριοτήτων του και την συμφωνία του Καμπ Νταίηβιντ το 1978, ο Κάρτερ παίρνει το βραβείο ειρήνης «για τις προσπάθειες του για την αποτροπή συγκρούσεων» και αυτό «είναι κριτική της γραμμής της σημερινής κυβέρνησης» , είπε ξεκάθαρα ο Γκούνναρ Μπέργκε, πρόεδρος της επιτροπής.

Η περίπτωση πολέμου αφορά βέβαια και πρώτιστα τους νεώτερους και, μέχρι δύο μήνες πρίν, στα πανεπιστήμια, μόνο μερικοί Μουσουλμάνοι φοιτητές και καθηγητές διεθνών σχέσεων σκέφτονταν το Ιράκ (NYTimes, 10/12/02).Αλλά, από τον περασμένο Σεπτέμβρη, πάνω από 10.000 καθηγητές ανά τα πανεπιστήμια της χώρας υπέγραψαν ηλεκτρονικό γράμμα διαμαρτυρίας για την επέμβαση στο www.noiraqattack.org. Φοιτητές από ομάδες αντι-παγκόσμιων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώνονται τώρα σε αντιπολεμικές συμμαχίες με ειρηνιστές, Μουσουλμάνους και άλλους. Τα συλλαλητήρια πολλά και στις 7 Οκτώβρη, στο Boston University, οι σπουδαστές κρέμασαν πεντακόσιες κούκλες στην Marsh Plaza, στη μνήμη ισάριθμων Ιρακινών που πέθαναν μετά τον πόλεμο του Κόλπου από βομβες ή λόγω των κυρώσεων. Παράλληλα βέβαια, οι Ρεπουμπλικανοί φοιτητές, οι υπέρ της επέμβασης, οργανώνονται και αυτοί.

Το να σχηματιστεί όμως αντιπολεμικό σπουδαστικό κίνημα χωρίς επιστράτευση είναι δύσκολο. Και ειδικά από μιά γενιά με μικρή εμπειρία σε πολιτικές διαμαρτυρίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις μέχρι τώρα διαδηλώσεις, οι πιό φλογεροί είναι οι γερασμένοι ακτιβιστές της αντι-Βιετνάμ εποχής. Και όχι μόνο στις διαδηλώσεις. Ο 84-χρονος Δημοκρατικός γερουσιαστής Robert Byrde ρώτησε τις προάλλες τον Υπουργό Αμυνας Donald Rumsfeld για ένα δημοσίευμα του περιοδικού NEWSWEEK, όπου αποκαλύπτεται από τέως απόρρητη αναφορά επιτροπής της Γερουσία (1994) ότι η προμήθεια μικροβίων (συμπεριλαμβανομένου και του άνθρακα) προς το Ιράκ για την κατασκευή βιολογικών όπλων, έγινε με Αμερικανικές αποστολές (70 τον αριθμό) κατά την διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ «για να μείνει στην εξουσία ο Σαντάμ, καθώς αυτό» σύμφωνα με λόγους του πρεσβύτερου Μπούς «θα ήταν προς όφελος των Αμερικανικών συμφερόντων και προς διατήρηση της ισορροπίας στην περιοχή».

« Εμείς φτιάξαμε αυτό το τέρας που λέγεται Χουσεϊν. Ολη η ιστορία είναι για το πετρέλαιο,» υποστηρίζει και ο Jim Fannerty, πρόεδρος του τμήματος του Σικάγου της National Lawyers Guild, στην πεντακοσιοστή του , όπως λέει, πορεία διαμαρτυρίας εναντίον πολέμων από τον καιρό του Βιετνάμ, στο Σικάγο στις 2 του Οκτώβρη.« Στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ ήθελαν να μπούν πρίν από τις 11 του Σεπτέμβρη. Και ο πρεσβευτής μας εκεί είναι άνθρωπος των πετρελαίων.» Και δηλώνει ότι η οργάνωσή του σκοπεύει να προχωρήσει σε « πολιτική ανυπακοή».

Σαν δικηγόρος όμως δεν θα έπρεπε να εφαρμόζει τον νόμο; Δεν υπάρχει εδώ μια αντίφαση στο παράδειγμα που δίνει; Στο κάτω-κάτω, σε περίπτωση που υποστηριχθεί επαρκώς ότι η διπλωματικές μέθοδοι δεν αρκούν, το Κογκρέσσο έχει ψηφίσει «ναί».

«Και πάλι, » δηλώνει ο Fannerty με χαμόγελο, «δεν θα είναι Σωστό».

Από την Ελενα,

Γειά σας

ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ Νοέμβριος 2002

ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ Η….. ΠΙΤΤΑ

Φίλοι μου γεια σας

Καλό και θετικό η αυτοπεποίθηση αλλά φαίνεται ότι συχνά δημιουργεί αμνησία. Οι Δημοκρατικοί είχαν πιστέψει –και μαζί τους εκείνοι που τους πίστεψαν – ότι η πλειοψηφία τους στη Γερουσία δεν ήταν τυχαία. Ξεχνώντας ότι την όφειλαν στην αποχώρηση του Γερουσιαστή Τζέφφορντς από το Βερμόντ που διαφωνώντας, πήρε κυριολεκτικά το θρανίο του και πήγε να καθήσει αλλού, πίστεψαν ότι θα είχαν την εκπληκτική τύχη να κερδίσουν τις εκλογές αν και πρότειναν συγκεχυμένη πολιτική, προσπαθώντας να διαφυλάξουν την πατριωτική τους υπόληψη. Η προσοχή δεν μεταφράστηκε σε ψήφους. Και για άλλη μιά φορά, αποδείχθηκε ότι οι ψηφοφόροι είναι λίγο σαν τα μικρά παιδιά: πέραν από το σωστό και το δίκαιο, στο βαθμό που το αντιλαμβάνονται, είναι η Σιγουριά που τους μαγνητίζει – και μπορεί να οδηγήσει τις επιλογές τους, καμμιά φορά, αντίθετα από το συμφέρον τους. Και σιγουριά οι Δημοκρατικοί δεν έδειξαν. Ο Τζώρτζ Μπούς τα πήρε όλα και... έμεινε, νικώντας ένα κόμμα χωρίς ενωτική ηγετική φυσιογνωμία.

Οι αντιδράσεις την επόμενη μέρα ήταν πραγματικά ενδιαφέρουσες. Συνήθως η διαφορά είναι βέβαια πολύ λεπτή ανάμεσα στην ειλικρινή κριτική και στην τάση για καταβαράθρωση του ηττημένου– ή, για να χρησιμοποιήσουμε μιά άλλη παροιμία ότι «δρυός πεσούσης, πάς ανήρ ξυλεύεται».Εδώ όμως, μαζί με την πίκρα της ήττας, κυρίαρχο στοιχείο ήταν και μιά τεράστια απορία για τις χαμένες ευκαιρίες του κόμματος που παραδοσιακά εκπροσωπεί τους μικρότερους.

«Οι Δημοκρατικοί θα έπρεπε να μηνυθούν για κακή εξάσκηση του επαγγέλματος τους ή για μή-εξάσκηση» γράφει στο τεύχος της 25^ης Νοεμβρίου το περιοδικό ΝΑΤΙΟΝ. «Μιά οικονομία σε ύφεση, εταιρικά σκάνδαλα, το 401(k) που χειροτερεύει-τίποτα από όλα αυτά δεν εκμεταλλεύτηκαν. Πού είναι η κατά μέτωπο επίθεση; Ποιό ήταν το σλόγκαν; Και την ίδια στιγμή, επίσημοι Δημοκρατικοί επαινούσαν τον Τζ. Μπούς για την απόδοσή του στον ρόλο του Αρχηγού του Στρατού.Μπορούμε δηλαδή, έλεγαν να τον εμπιστευθούμε για ειρήνη και πόλεμο αλλά όχι για την οικονομία .( Και αυτά σε ώρα πολέμου ή έστω, ψευδοπολέμου).».

Εναλλακτικές πολιτικές προτείνει στις 8 Νοέμβρη η εφημερίδα Washington Post και απορεί πώς η Δημοκρατική πολιτική δεν προώθησε π.χ. την ιδέα της ανταλλαγής μείωσης του φόρου εισοδήματος με προσωρινή μείωση των μισθολογικών κρατήσεων

που θα έβαζε χρήματα στα χέρια του κόσμου εν μιά νυκτί. Ενα τεστ στο οποίο η πολιτική Μπούς απέτυχε. Και η New York Times δικαιώνει όσους αναρωτιούνται τι τελικά πρεσβεύουν οι Δημοκρατικοί, άν δεν μπορούν να συμφωνήσουν... άν διαφωνούν με τις φοροαπαλλαγές Μπούς για τους πλέον εύπορους.

Προσπαθώντας αδέξια να μην αφήσουν λοιπόν το μονοπώλιο του πατριωτικού καθήκοντος της ενότητας στον αντίπαλο, οι Δημοκρατικοί κατάφεραν να τονώσουν το προφίλ του. Η πίττα δεν έμεινε γερή, ούτε ο σκύλος χορτάτος. Αρκετοί θα ξαναπάρουν θέσεις στις επόμενες εκλογές-τις δικές τους ή άλλων. Η πίττα όμως ήταν και δική μας.

Πολλοί πιστεύουν ότι η κατεύθυνση τώρα πιά είναι μία. Και ότι η ατζέντα θα προχωρήσει, διχάζοντας σύντομα τη χώρα..

Κι’ όμως. Υπάρχει ένας τρόπος, θυμίζουν οι επαϊοντες: πέρα από την αντιδημοκρατική πρακτική που επιτρέπει σε ένα μέλος της Γερουσίας να μπλοκάρει προεδρικούς διορισμούς, υπάρχει το πασίγνωστο filibuster, η «κωλυσιεργία» όπως θα το μεταφράζαμε ελληνικά. Ο καθ’όλα συνταγματικός τρόπος δηλαδή να κερδίσεις καιρό και πολύ συχνά, να επιτύχεις την μη ψήφιση ενός νομοσχεδίου , κάνοντας την Γερουσία να χάσει απεριόριστο χρόνο, ακούγοντας ομιλίες μελών της χωρίς τέλος. Για ώρες ή ακόμα, για μέρες. Το ρεκόρ έχει ο αιωνόβιος γερουσιαστής Scott Thurmond που το 1957 κράτησε ομιλία του στην έδρα εναντίον του Νομοσχεδίου για τα Πολιτικά Δικαιώματα για 24 ώρες και 16 λεπτά. Ο τρόπος να σταματήσει το filibuster είναι η σύμφωνη γνώμη 60 γερουσιαστών, ένας αριθμός δύσκολο να συγκεντρωθεί , όπως αποδεικνύει η ιστορία παρόμοιων μεθοδεύσεων (cloture). Και πάλι, μετά και από αυτό το στάδιο , υπάρχει τρόπος να συνεχίσει η εξουθενωτική για το νομοσχέδιο «πολυλογία»: με filibuster ανά τροποποίησή τους.

Ακούγεται πονηρό και ανειλικρινές και όμως, είναι ένας νόμιμος τρόπος για να αναπτυχθούν τα θέματα γερουσιαστών που αυξάνουν έτσι την βαρύτητα του ρόλου τους απέναντι στο Πρόεδρο και τους συναδέλφους τους. Λόγω του πολύ μεγαλύτερου αριθμού των μελών της, η Βουλή των Αντιπροσώπων διαθέτει επιτροπή που περιορίζει την διάρκεια των τοποθετήσεων. H Γερουσία όχι, καθώς, παραδοσιακά θέλει να δίνει χρόνο για συζήτηση πέρα των ορίων της αντίστοιχης στη Βουλή, για ψύχραιμη τελική ψήφο του Σώματος.

Filibustering λοιπόν προτείνουν οι Los Angeles Times (11/11/02) θυμίζοντας ότι τα θέματα είναι από εκείνα που θα επηρεάσουν την ζωή των πολιτών εδώ για πάνω από μία γενιά. Ο διορισμός των δικαστών είναι από τα σημαντικώτερα καθώς αυτοί θα αποφασίζουν όχι μόνο για θέματα όπως το δικαίωμα στην έκτρωση που μετά από αγώνες κατοχυρώθηκε με τον νόμο Rohe vs. Wade αλλά και για όλα τα πολιτικά δικαιώματα και μάλιστα σε σχέση με τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που πολλοί κατηγορούν ότι ήταν ο Δούρειος Ίππος για να γίνει νόμιμη η παραβίαση του ιδιωτικού βίου των πολιτών. Δύο μόνο διαφορετικές ψήφοι μπορούν να κάνουν ιστορικές ανατροπές.

Ο Τόμ Ντάσλ αρνείται εμφατικά ότι οι Δημοκρατικοί θα καταφυγουν σ’αυτές τις … «πειρατικές» (όνομα και πράγμα καθώς filibuster θα πεί «πειρατής» στα ολλανδικά από όπου και ο τρόπος αυτός αντίδρασης έλαβε το όνομά του για το γεγονός ότι οι πειρατές κρατούσαν ομήρους για πολύ καιρό) μεθόδους για να υποστηρίξουν τα θέματα τους (MEET THE PRESS 11/10/02). Και έρχεται έτσι και πάλι σε αντίθεση με τις δηλώσεις του θεματοφύλακα του Συντάγματος Δημοκρατικού γερουσιαστή Byrde που υποστηρίζει την χρήση του .

Ακόμα μια φορά που οι Δημοκρατικοί πιάνονται σε σύγχυση, σε διαφωνία σε θέματα αξιών και αξιολογήσεων. Και το ερώτημα παραμένει και εδώ: αν όχι filibuster, τι έχουν να προτείνουν;

(Και οι πρακτικές αυτές είναι δύσκολο να χρησιμοποιούνται σε σταθερή βάση.)

Το πολιτικό ερώτημα τίθεται τώρα για το άν η μεταβολή είναι κυκλική ή πραγματική, γράφει η Boston Globe.

Άραγε η αλλαγή εποχής έφτασε ή θα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα των εκλογών του 2004; Η ισχνή ρεπουμπλικανική πλειοψηφία θα οδηγήσει σε αυταρχισμό και αλαζονεία ή θα προβληματίσει έναν πρόεδρο που ενδεχόμενα να διχαστεί ανάμεσα στους ακραίους και τους μετριοπαθείς του κόμματος του;

Το CNN και το Chicago Tribune μιλούν για ένα πιό δυνατό και συγχρόνως πιό ευάλωτο GOP (11/6,7/02) καθώς για όλα τα ενδεχόμενα λάθη θα είναι πλέον υπεύθυνο μόνο αυτό το κόμμα και οι ψήφοι στο Κογκρέσσο επηρεάζονται από ευκαιριακούς συμβιβασμούς βουλευτών των αντιθέτων κομμάτων.

Ας παρατηρήσουμε τις εξελίξεις, προσπαθώντας αν καταλάβουμε γιατί δεν αναπτύσσεται ένα τρίτο κόμμα , όπως γίνεται στην Ευρώπη, που να αποτελέσει νέα επιλογή και μοχλό πίεσης για τη υπεράσπιση τουλάχιστον των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας. Να είναι γιατί μέχρι στιγμής δεν έχουν πείσει οι εναλλακτικοί αρχηγοί; Να είναι ότι ο κόσμος δεν τους ακολουθεί γιατί πιστεύει ότι οι Δημοκρατικοί τους εκπροσωπούν επαρκώς; Αυτή η πίστη στις τελευταίες εκλογές δοκιμάστηκε και μέσα και έξω από το κόμμα ( Rep. D-IL Jan Schakofsky , Chicago Suntimes 11/7/02)) λόγω έλλειψης θάρρους να διαφοροποιηθούν. Θυμόμαστε ότι ψήφισαν κατά, υπερ και περίπου με …Μπούς. Δεν στάθηκαν τάχα επαρκείς στην τόνωση των διαφορών τους ή οι διαφορές δεν είναι τόσο καθαρές;

Μήπως η αλλαγή εποχής είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα; Στο κάτω-κάτω, καθώς είπε θυμόσοφα ο φίλος αμερικανός Chris Burke που εξακολουθεί να αγωνίζεται για γνησιότητα στο μέλλον των παιδιών του: «Μα και όταν είχαν οι Δημοκρατικοί την πλειοψηφία στη Γερουσία, εμείς δεν το πολυκαταλάβαμε.»

Από την Ελενα,

Γειά σας

ΣΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ Δεκέμβριος 2002

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ

ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ …ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΙ

Με την Έλενα Σπηλιώτη

Φίλοι μου , γειά σας

Το 2003 δείχνει από τώρα να είναι μιά χρονιά που θα δανειστεί την ταυτότητά της από την…επόμενη: εκτός απροόπτου, θα είναι ο χρόνος πρίν από εκείνο των επόμενων προεδρικών εκλογών.

Το 2002 κλείνει με ένα κρεσέντο ονομάτων, περισσότερο ή λιγώτερο γνωστών, που πλημμυρίζουν τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα στην έρευνά τους για νέα πρόσωπα που θα επηρεάσουν το εκλογικό αποτέλεσμα: είτε γιατί παλιότερα άτομα έκαναν τον κύκλο τους είτε γιατι άλλα έκαναν…χοντρά λάθη τακτικής.

Σαν αποδοχή ήττας, κλείσιμο δηλαδή του πολιτικού του κύκλου, φάνηκε για μιά στιγμή η κίνηση Γκόρ στις 15 Δεκεμβρίου ότι δεν θα είναι προεδρικός υποψήφιος για το κομματικό χρίσμα το 2004. Μιά άλλη εκτίμηση όμως είναι και ότι, καθώς η θέση ενός αντιπροέδρου είναι παραδοσιακά δυσκολώτερη από άλλων υποψηφίων γιατί η πολιτεία του εκάστοτε προέδρου με τον οποίο συνέδεσαν το όνομά τους τους ακολουθεί (οι περισσότεροι αντιπρόεδροι απέτυχαν σε προεδρικές τους φιλοδοξίες), ο Αλ Γκόρ αποφασίζει να αποστασιοποιηθεί για λίγο καιρό μέχρι να μπορέσει να ξανααγωνιστεί σαν «Γκόρ» και όχι σαν σκιά ενός άλλου προέδρου. Ίσως το 2008. Και αυτό άν, άν λέμε, δεν αποφασίσει να μπεί στον αγώνα η Χίλλαρυ – που έχει υποσχεθεί να μείνει γερουσιαστής των Νεουορκέζων γι’ αυτή την τετραετία αλλά δεν έχει υποσχεθεί τίποτα για την επόμενη: η Χίλλαρυ που είναι, όπως υποστήριξε ο αναλυτής Μπίλ Σνάϊντερ στο CNN (12/15/02), το πρόσωπο που πραγματικά θέλουν οι Δημοκρατικοί.

Η ανακοίνωση Γκόρ άνοιξε το δρόμο σε άλλους με προεδρικές φιλοδοξίες 13 ολόκληρους μήνες νωρίτερα από ό,τι συνήθως γίνεται. Πρίν καλά-καλά ανατείλει το 2003, ακούσαμε τα ονόματα που θα κυριαρχήσουν στις καθημερινές ειδήσεις, από το στρατόπεδο των Δημοκρατικών:

Ο Χάουαρντ Ντήν, κυβερνήτης του Βερμόντ, ήταν ο μόνος που είχε ήδη δηλώσει την υποψηφιότητά του για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών, όταν ήρθε η ανακοίνωση των προθέσεων Γκόρ, με την προεκλογική του τροχιά σε εξέλιξη για να πείσει τους δημοκρατικούς ότι χρειάζονται κάποιον που να μήν προέρχεται από την Ουάσιγκτων. Ο γερουσιαστής Τζών Έντουαρντς απότην Β. Καρολάϊνα, ένας από τους υποψήφιους αντιπροέδρους επί εκστρατείας Γκόρ, είναι επίσης το νέο πρόσωπο και σε ηλικία και κατά σειρά εμφάνισης στην συγκεκριμένη πολιτική αναμέτρηση, ενώ τα μεγάλα ονόματα που απλά προτίθενται να αλλάξουν κυβερνητική …θέση είναι βέβαια οι γερουσιαστές Τζο Λίμπερμαν(Κοννέτικατ), πρώην υποψήφιος αντιπρόεδρος, Τζών Κέρρυ (Μασσαχουσέτη), ο Ντίκ Γκέπαρντ (Μισσούρι), πρώην αρχηγός της Δημοκρατικής μειοψηφίας στην Βουλή των Αντιπροσώπων με ισχυρότατο δίκτυο υποστήριξης και και Τομ Ντάσλ (Ν.Ντακότα), πρώην αρχηγός της Δημοκρατικής ισχνής πλειοψηφίας στην Γερουσία.

Και όμως.

«Τα επόμενα δύο χρόνια θα είναι τόσο κρίσιμα σε διεθνή κλίμακα που τα τελικά ονόματα στις δημοκρατικές υποψηφιότητες να είναι ακόμα μεταξύ των αγνώστων,» υποστηρίζει ο Μπόμπ Ντόρναν στο MSNBC (12/15/02), βουλευτής επι εικοσαετία και παραγωγός/δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. «Οι Δημοκρατικοί δεν έχουν πείρα στην εξωτερική πολιτική και θα χρειαστεί να επιστρατεύσουν πολύ δυνατα χαρτιά εναντίον του Μπούς, ίσως ονόματα αυτή τη στιγμή άγνωστα και όλοι αυτοί μπορεί να παίρνουν σειρά για το 2008.»

Και ίσως να έχει δίκιο, αν θυμηθεί κανείς ότι σε άλλη εποχή τερμάτισε ένα άλλο, επίσης «σκοτεινό άλογο» που άκουγε στο ονομα Μπίλ Κλίντον.

Αναφέροντας όμως για ισχνές πλειοψηφίες, πηγαίνουμε σε εκείνη των Ρεπουμπλικανών που δεν χρειάζονταν βέβαια το σόκ που δημιούργησαν στο κόμμα οι ατυχείς δηλώσεις του Τέντ Λόττ. Πρόταση για διαδικασία επανεκλογής του ίδιου ή άλλου στη θέση του εκπροσώπου του κόμματος ή απλή παραίτησή του, θέτουν σε κίνδυνο τις ψήφους των Αφρο-αμερικανών τη στιγμή μάλιστα που ο μόνος μαύρος Ρεπουμπλικανός βουλευτής Τζ.Κ.Γουάτς φέτος αποχωρεί.

Ολο το 2003 λοιπόν, αναζήτηση νέων συνδυασμών και για τα δύο κόμματα εν όψει των προεδρικών εκλογών καθώς ούτε το Ρεπουμπλικανικό εξασφαλίζεται μόνο από την προσωπικότητα του Τζώρτζ Μπούς. Ο Πρόεδρος με την υψηλότατη δημοτικότητα εξακολουθεί να επιμένει ότι θα υπάρξουν αρκετά χρήματα για προγράμματα κοινωνικής ασφάλισης, πολέμου κατά της τρομοκρατίας, πολέμου κατά του Ιράκ και για συνέχιση φοροαπαλλαγών. Οι κινήσεις του όμως εξακολουθούν να δημιουργούν απορίες.

Με παράδειγμα προς αποφυγή τις αδυναμίες που παρουσίασε η κυβέρνηση του πατέρα του, μετά από ανακοίνωση του ποσοστού ανεργίας στο 6%, το υψηλότερο στα τελευταία οκτώ χρόνια, ο Πρόεδρος κάνει πρόσφατα ανασχηματισμό και είναι πιά ελεύθερος να αναγγείλει τα οικονομικά του προγράμματα στο Διάγγελμά του του Γενάρη χωρίς να φοβάται ταραχές σαν αυτές που δημιούργησε ο Πώλ Ο’Νήλ δηλώνοντας πρόσφατα σε γερμανική εφημερίδα : «Δεν επιδιώκουμε την πολιτική του σκληρού δολλαρίου». Και χωρίς να υπονομεύεται από άλλες δηλώσεις του επίσης αναδομηθέντος προέδρου του Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας Λάρρυ Λίντσυ που υπολόγισε…φωναχτά ότι ο πόλεμος στο Ιράκ θα κοστίσει πάνω από $200 εκατομμύρια μόλις πρίν από τις προεδρικές δηλώσεις για επιθετική εξωτερική πολιτική (SLATE 12/12/02)

«Οι παράμετροι κρίσης της Οικονομίας ήταν, 30 χρόνια πρίν, το ποσοστό ανεργίας, μετά τον πληθωρισμό της δεκαετίας του 70 προστέθηκε ο δείκτης τιμών καταναλωτού και σήμερα το χρηματιστήριο,» γράφει η εφημερίδα Los Angeles Times λίγες μέρες αργότερα (12/10/02). «Και τα 100 εκατομμύρια επενδυτών απαιτούν μακροπρόθεσμα προγράμματα για όλους τους κανονισμούς και τους φορολογικούς παραγοντες που επηρεάζουν την οικονομική ανάπτυξη και επομένως και το στοκ μαρκετ. Σε γενικές γραμμές, οι Ο’Νήλ και Λίντσυ έφυγαν, όχι γιατί είχαν κάνει λάθος σε όλα –αλλά γιατί δεν είχαν προσέξει τον τρίτο παράγοντα.

Η πολιτική σημασία αυτής της θέσης είναι να προωθεί την ατζέντα του Προέδρου πείθοντας ντόπιους επιχειρηματίεςκαι τραπεζίτες καθώς και ξένους ηγέτες να συνεργαστούν. Επιβλέπει τους οικονομικούς λογαριασμούς του κράτους, συμπεριλαμβανομένης και της Κοινωνικής ασφάλισης, διαχειρίζεται το δημόσιο χρέος και συμμετέχει στη διαμόρφωση του προϋπολογισμού.Τον επόμενο μήνα, στην προσπάθεια για τόνωση της επενδυτικής εμπιστοσύνης, ο νέος υπουργός θα στηρίξει τις φοροαπαλλαγές Μπούς.

Ο Σνόου θεωρείται φιλικός πρός τις αγορές και κατά πάσα πιθανότητα θα βοηθηθεί από τον Στήβεν Φρήντμαν, πρώην πρόεδρο της εταιρείας Γκολντμαν Ζακς, στη θέση του Λιντσυ. Πού είναι λοιπόν το πρόβλημα; «Πουθενά,» γράφει η εφημερίδα. «Μόνο που υπάρχει η ανησυχία ότι το δυνατό χρηματιστήριο θα γίνει ένα παραχωρημένο δικαίωμα (entitlement) που θα ευνοεί την νέα τεράστια τάξη των επενδυτών . Και οι πρόεδροι θα κρίνονται από την ικανότητά τους να κάνουν τους πλούσιους πλουσιώτερους.Αυτή η φούσκα κάποτε θα σκάσει. Αλλά προς το παρόν η εντολή είναι απλή για τους Σνόου και Σια: Ανεβάστε τον Ντοου Τζονς.»

Θα τηρήσει τάχα ο Φρήντμαν μιά παλιότερη δήλωσή του, ότι οι φοροαπαλλαγές πρέπει να αναβληθούν; (MEET THE PRESS, 12/15/02) Και πώς θα συνδυάσει τα μέτρα Μπούς;

«Το Κογκρέσσο θα μπορούσε να καταρτίσει μια πρόβλεψη της οικονομίας για τα επόμενα 12 χρόνια και να συστήσει διάφορους μηχανισμούς διόρθωσης σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά,» είπε ο Άλαν Γκρήνσπαν, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας τον περασμένο μήνα , ενώ απαντούσε σε ερωτήσεις της Κοινής Επιτροπής του Κογκρέσσου για την Οικονομία, εβδομάδες πρίν από αναδόμηση που λέγεται ότι είχε αποφασιστεί στις 5 Νοεμβρίου (NYTIMES 12/7/02).

Το Κογκρέσσο όμως δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, γράφει μερικές μέρες αργότερα η εφημερίδα Boston Globe 11/19/02). Οι βουλευτές έχουν εγκρίνει το δεκαετές σχέδιο του των φοροαπαλλαγών πέρυσι χρησιμοποιώντας προβλέψεις για σημαντικά πλεονάσματα στον προϋπολογισμό που ήταν υπερβολικά αισιόδοξες .Οι φοροαπαλλαγές, αν μοιραστούν σε διαφορετικές φάσεις όπως προγραμματίζεται , θα επιδεινώσουν τις ανεπάρκειες του εισοδήματος, μετά και από το χτύπημα που υπέστησαν οι επενδύσεις όταν κατέρρευσε η αγορά μετοχών. Ο Γκρήνσπαν σίγουρα γνωρίζει ότι οι αγορές αντέδρασαν στις φοροελαφρύνσεις διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ των μακροπρόθεσμων και των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων. Και ότι αυτό είναι ο προάγγελος υψηλότερων επιτοκίων που θα βλάψουν την ανάπτυξη. Θα έπρεπε λοιπόν να συστήσει.στο Κογκρέσσο να αναστείλει τις φοροελαφρύνσεις και να τις εγκρίνει σε ετήσια βάση εάν η οικονομία χρειάζεται βραχυπρόθεσμη τόνωση.

Δεν το έκανε. Και με τις νέες ισορροπίες μετά τις εκλογές τα μέτρα θα γίνουν μόνιμα, καλώντας ένα άλλο πρόεδρο στη θέση του Γκρήνσπαν σε δυό δεκαετίες να ζητήσει από το Κογκρέσσο υψηλότερους φόρους και υπερχρέωση ή να αντιμετωπίσει την διάβρωση της Κοινωνικής Ασφάλισης για εκατομμύρια Αμερικανούς.

Ο Γκρήνσπαν, γράφει η εφημερίδα, βλάπτει σήμερα τις γενιές του αύριο.

Γιατί;

Στο τέλος του Δεκέμβρη, τίθεται σε ισχύ προεδρικό διάταγμα που δεν συζητείται στο Κογκρέσσο, για την ιδιωτικοποίηση των μισών θέσεων εργασίας που τώρα καλύπτονται από ομοσπονδιακούς υπαλλήλους. Θα τους αντικαταστήσουν χαμηλόμισθοι χωρίς επιδόματα γιατί αυτός είναι ο τρόπος να εξοικονομηθούν πόροι, σύμφωνα με την κυβερνητική πολιτική. Ο κλάδος όμως αυτός είναι από τους βασικούς στην διαμόρφωση οικογενειακής ευημερίας, γράφουν οι εφημερίδες Los Angeles Times και New York Times (11-19-02). Η υποβάθμιση του επιπέδου ζωής όμως θα οδηγήσει σε μικρότερη κατανάλωση και παραγωγικότητα Η εγγύηση των συνθηκών εργασίας με τη βοήθεια των εργατικών ενώσεων θα λείπει.

Γιατί; Γιατί οι ενώσεις, γράφει ηLATimes , είναι το εμπόδιο της σταθεροποίησης των μεγάλων εταιριών, της μεταφοράς εργατικής δύναμης στο εξωτερικό, της ικανοποίησης των άπληστων διαθέσεων ορισμένων υψηλόβαθμων εταιρικών στελεχών. Και η NYTimes συμπληρώνει:“Η εξοικονόμηση που θα επιτευχθεί είναι μόνο της τάξης του 2% του προϋπολογισμού. Η εντύπωση όμως που δίνεται είναι ότι κάποιες προσπάθειες γίνονται για την αντιμετώπιση του ελλείμματος. Και συγχρόνως ανοίγει ο δρόμος για συμφωνητικά με μεγάλες εταιρίες που έχουν υποστηρίξει αυτή τη φορά, όχι και τα δύο κόμματα (καλού-κακού) αλλά μόνο ένα.

Και ενώ λέγονται και γράφονται όλα αυτά, ο Πρόεδρος έκανε την επόμενη περίεργη κίνηση: όρισε προεδρεύοντα της Επιτροπής για την έρευνα για τις ελλείψεις που μπορεί να οδήγησαν στις τρομοκρατικές ενέργειες τον Χένρυ Κίσσινγκερ. Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών που, λόγω των κατηγοριών που του αποδίδονται, δεν έχει άδεια να ταξιδεύει σε ορισμένες χώρες (συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς SLATE 12/7/02) και πάλι μόνο αφού συμβουλευτεί τον δικηγόρο του, παραιτήθηκε προχθές, μετά από ισχυρές αντιρρήσεις για σύγκρουση συμφερόντων από πλευρά πολλών που συμπεριλαμβάνουν και συγγενείς των θυμάτων του Σεπτέμβρη.Και πρίν από αυτόν , είχε παραιτηθεί και ο Δημοκρατικός πρώην γερουσιαστής από το Μαίην Τζώρτζ Μίτσελ και πάλι για ίδιου τύπου ανησυχίες.

«Το θέμα δεν είναι κανένας από τους δύο,» υποστηρίζει στο CNN ο Τζόνας Γκολντμπεργκ του National Review on line. «Σύμφωνα με τον κανονισμό του Κογκρέσσου, δεν επιτρέπεται να είναι μέλος αυτής της επιτροπής κανένας που να έχει λάβει πάνω από $5,000 από πελάτες του τα τελευταία δύο χρόνια και πρέπει, εκτός αυτού να αποκαλύψει τα ονόματα των πελατών. Και οι δύο έχουν εταιρείες συμβουλευτικές για πολλά χρόνια -και είναι γενικά πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος κατάλληλος γι αυτή τη θέση γιατί οι πελάτες πληρώνουν ακριβώς για εχεμύθεια.»

Γιατί λοιπόν αυτή η επιλογή ενός ανθρώπου με τόσο βαρειές κατηγορίες σε μιά επιτροπή που η κυβέρνηση κατ’αρχήν δεν ήθελε και αργότερα άλλαξε γνώμη; Η εφημερίδα Chicago Suntimes (12/12/02) γράφει ότι οι συγγενείς φοβούνται ότι αυτή η επιλογή έγινε για να υπονομευθεί ο κύρος της επιτροπής. Γιατί;

Πολλά τα ερωτηματικά για τον καινούριο χρόνο.

Πολλές και οι απαντήσεις που θα έρθουν, αρκεί να περιμένουμε αρκετά.

Προς το παρόν, ας κάνουμε μιά ανάπαυλα και μιά ευχή για έναν κόσμο του 2003 πιό σοφό και πιό…τυχερό.

Από την Έλενα,

Καλές Γιορτές

Enter supporting content here

"Caminante, no hay camino, se hace camino al andar."

"Διαβάτη, δέν έχει δρόμο: το δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας"